Ανησυχία υπήρχε στα 147 κρούσματα.

Προβληματισμός στα 250.

Έντονη ανησυχία στα 400, πάρε και ένα τοπικό lock down.

Στα 667 υπήρξε τρομερή ανακούφιση, μιας και ο Εωσφόρος δε μας έστειλε μήνυμα, τύπου θα σας πάρει όλους ο διάολος, μετανοείτε, κάντε κύκλο χριστιανοί, να οργανωθούμε ρε παιδιά.

Στα 865 ευτυχώς που δεν υπήρχαν οπαδοί στο Καραϊσκάκη. Σώθηκε την τελευταία στιγμή αυτό και ο υπέροχος λαός του Θρύλου κατάλαβε πως η ομάδα νικά και μόνη της. Χασάν και δεν έχουν σημασία όλα τα “αν”.

Και άλλα μέτρα σου λέει αλλά αν δεν εμπεδωθεί πως μας πήρε ο ιός στο ντου, μάσκες παντού, μάσκες παντού δεν πρόκειται να πέσουν τα κρούσματα.

Υπήρξε μία κόπωση και μια χαλάρωση, αλλά καμιά φορά χρειάζεται μόνο ένα νούμερο για να αντιστραφεί η κοινή γνώμη.

Αν περάσουμε τα 1000 κρούσματα, η “γριπούλα” θα γίνει τέρας.

Και οι τωρινοί “άνετοι” θα κρυφτούν στα σπίτια τους.

Δεν είναι μαγκιά να μη φοβάται κανείς τον ιό.  Είναι ανοησία. Ομοίως και να τον τρέμει.

Το πιο δύσκολο σε αυτές τις οριακές καταστάσεις είναι να έχει κανείς την αληθινή διάσταση του προβλήματος που αντιμετωπίζει. Να μην υποτιμά αλλά και να μη φοβάται και τη σκιά του.

Υ.Γ Και για μία ακόμη φορά εμείς θα το πούμε. Η κατάσταση απαιτεί Τσιόδρα στο καθημερινό του πρόγραμμα. Ίσως (και μιλάμε απολύτως σοβαρά) να είναι το πιο σοβαρό μέτρο αναχαίτισης του ρυθμού μετάδοσης του ιού, του επιπολασμού που λένε και οι παραμορφωμένοι.