Τρεντάρει το “σιγά μη φοβηθώ”  δίνοντας το έναυσμα των κινητοποιήσεων εν όψει και της απόφασης του Εφετείου για τη δίκη της Χρυσής Αυγής.

Όμως πρέπει να πούμε κάποια πράγματα για το πως ξεκίνησε το ξήλωμα, έστω κι αν στη χώρα μας η “μνήμη χρυσόψαρου” ήταν πάντα το ζητούμενο.

Η ΧΑ έχει ηττηθεί πολιτικά, έχει διασπαστεί, έχει εν πολλοίς απενεργοποιηθεί ως βόμβα διασποράς στα θεμέλια της δικής μας Δημοκρατίας.

Όταν όμως ήταν στα ντουζένια της και κέρδιζε ψήφους από όλο το πολιτικό φάσμα, ψήφους διαμαρτυρίας ενάντια στο κατεστημένο, ψήφους κυρίως νεόπτωχων, αλλά και του συρμού του “χαστουκιού”, τα πράγματα ήταν αλλιώς.

Όταν μετά τη δολοφονία Φύσσα συντάχθηκε το κατηγορητήριο, πλήθος μάχιμων δικηγόρων έλεγε πως δεν στέκουν οι περισσότερες κατηγορίες (ιδίως της εγκληματικής οργάνωσης) και πως θα καταπέσουν στο δικαστήριο.

Έλεγαν δηλαδή πως η δίωξη είναι κυρίως πολιτική, ρίχνοντας κι άλλο λάδι στη φωτιά, κάνοντας έστω κι ασυνείδητα τους υπερασπιστές.

Και προφανώς δεν έχει κανείς ευθύνη που η δίκη κράτησε περίπου όσο ο Τρωικός Πόλεμας.

Προφανώς και η απόφαση θα είναι καταδικαστική, προφανώς και οι ποινές θα είναι αυτές που προβλέπονται ανά περίπτωση, αλλά ας γυρίσουμε στην αρχή.

Τότε που υπήρξε πολιτική βούληση κόντρα στο ρεύμα κάποιος να τα βάλει με το “τέρας” του ολοκληρωτισμού. Όταν άλλοι κοιτούσαν να βρουν τρόπο να εκμεταλλευτούν το γεγονός της ανόδου της ΧΑ.

Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψη του για τον Αντώνη Σαμαρά και για τη διακυβέρνησή του, αλλά θα ήταν ιστορικά λάθος να μην του πιστωθεί η βούληση να σταθεί απέναντι στο νεοναζιστικό μόρφωμα και η βαθιά πεποίθηση πως το κοινοβουλευτικό κόμμα της ΧΑ ήταν απλά ο μανδύας.

Άλλοι ήταν αυτοί που θέλησαν να χρησιμοποιήσουν “την τεστοστερόνη” για τους σκοπούς τους. Οι “διαμετρικά αντίθετοι”, οι απέναντι!

Στη δημόσια σφαίρα, στην κοινωνία στους γραφιάδες και πολιτικολογούντες δε βρήκε πολλούς συμμάχους.

Να θυμίσουμε πόσοι καλλιτέχνες έκλειναν το μάτι στη ΧΑ;

Όσοι λοιπόν απλοί άνθρωποι αντιστάθηκαν στο “αυγό του φιδιού” τότε, στην ευκολία του αναθέματος και του συρμού, έχουν ένα σοβαρό λόγο να χαμογελούν αυτές τις μέρες.

Όσοι έγραφαν κατά της ΧΑ που είχε πολλές συμπάθειες τότε, αισθάνονται κάτι περισσότερο από δικαιωμένοι με τις εξελίξεις: ανακουφισμένοι!

Και ας μην ποστάρουν τη φωτογραφία “Σιγά μη φοβηθώ” από το κτήριο της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.