Ακούστε και κανά τραγουδάκι ελαφρύ να στανιάρει λίγο η διάθεσή σας, λαλήσατε από την καραντίνα και έχετε γεμίσει τα λύματα αντικαταθλιπικά και ντραγκς.

Εμείς το κάναμε, παρέα μικρή γαρ με μάσκες και όλα μια χαρά μέχρι που ακούστηκε η ατάκα: “δε γράφονται τέτοια τραγούδια σήμερα, τέτοιοι στίχοι”.

Εκεί άρχισαν τα όργανα: πολιτική ορθότητα, σεξισμός και όλα όσα χρειάζονται για να ανάψουν τα αίματα σε μια βαρετή εποχή αποστασιοποίησης από τον έτερο εγώ.

Εξετάζοντας το θέμα όπως πάντα διεξοδικά, αναμφίβολα θα λέγαμε πως υπήρχε μια μπρoυταλιτέ, μια ανδρική κυριαρχία, μια σαφής υποτίμηση του γυναικείου φύλου, ευκρινής σε πολλά άσματα του περασμένου αιώνος.

Ξεβλαχέψαμε εντωμεταξύ, αλλά με πολλά πισωγυρίσματα.

Ο Καρνέισον που σώζει τη Λόλα (ποτέ το αντίστροφο)  δεν θα είχε καμία τύχη σήμερα, ούτε και το συμπυκνωμένο ζαχαρούχο γάλα κάποιας βλαχάρας.

Είναι στίχοι που σαφώς και δεν προωθούν την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων κι έτσι μοιραία σήμερα θα κόβονταν πριν βγουν στο youtube.

Σταχυολογούμε κάποια από αυτά:

–Μωρό μου φάλτσο: αγαπησιάρικο, αλλά προωθεί την ιδέα μιας πανέμορφης κοπέλας που όταν τραγουδά περίπου γκαρίζει. Κόβεται ήδη από τον τίτλο όπως και το αμιγώς σεξιστικό προκαλείς σου το λέω προκαλείς, κι από φίλο αν στριμωχτείς, ξαφνικά μην εκπλαγείς.

–Τιτι ε τιτι τιτι ετι ε τι: ένα μεγάλο σουξέ των 90ς, που όμως παρουσιάζει τις γυναίκες σαν όντα που αφήνουν απορίες και κυρίως ερωτηματικά.

–Θα μου κλείσεις το σπίτι, με έχεις κάνει αλήτη: δηλαδή ρε μεγάλε αυτή φταίει για όλα, η δική σου κούτρα δεν κατεβάζει ψείρες;

–Άννα, δεν ήμουνα εγώ για αεροπλάνα: και σου φταίει η Άννα ρε κακόμοιρε, ή εσύ που πάντα τα κάνεις όλα πουτάν@;

–Νάι, νάι (κόκκινο πανί η ζήλεια), σε ζηλεύω, σε αγαπάω και για σένα τραγουδάω: την πνίγεις αδερφέ, την ακυρώνεις, μέχρι και τα νάι νάι εσύ τα κάνεις με ζιγκ ζαγκ.

–Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά πιο χαμηλά (εκεί που καίγομαι πολύ): μια κατηγορία μόνο του, παρουσιάζει τη γυναίκα ως αυτόκλητο σκεύος ηδονής.

–Μελισσούλα-μελισσάκι πήγες σε άλλο λουλουδάκι: δηλαδή ο μελισσούλος είναι πάντα κύριος, μονογαμικός, σπαθί,τύπος και υπογραμμός; δεν κάνει τσιριτσάντζουλες;

–Με δύο μαρμάρινα φιλιά και πέτρα τώρα την καρδιά σου λέω αντίο γεια χαρά: ναι, υπήρχαν κάποτε τόσο σκληροί καριόληδες, που έφευγαν στην ψύχρα, χωρίς να συζητήσουν το μέλλον της σχέσης τους, εν όψει μιλλένιουμ, ένταξης στο ευρώ και ευοίωνων προοπτικών της ελληνικής οικονομίας.

–Της κορμάρας σου ο μύθος , μου χαλάρωσε το ήθος: πάλι το κορίτσι φταίει ρε μπαγλαμά; πόσο σκληρό ήταν το ήθος σου δηλαδή;

Κια πάνω από όλα το επικό, το Νο1:

–Στο πρώτο χτύπημα σβήνω τα φώτα, δεύτερο χτύπημα είμαι στην πόρτα, στο τρίτο χτύπημα η πόρτα ανοίγει, μην επιμένεις έχω φύγει: είναι μια κλασική σκηνή ενδοοικογενειακής βίας, αλλά μπερδεύει το ότι σβήνει τα φώτα.

Τι εννοείς Βίρνα πως μιλά για τηλέρωνο και όχι χαστούκια;

Τέλος πάντων, μιας και για να γράψω το άρθρο άκουσα όχι μόνο όλα τα κομμάτια που αναφέρω, αλλά και πολλά περισσότερα, με ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο ως τα αυτιά, όντως τέτοια τραγούδια δε γράφονται σήμερα…