Αναζητώντας το μείγμα των μέτρων που θα αποδώσει. Με τα νούμερα να ανεβαίνουν κι άλλο, σπάζοντας κάθε ρεκόρ, δεν είναι η ώρα να δούμε τι πήγε στραβά, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε τώρα.

Προκρίνονται μέτρα που θα αποσυμπιέσουν λίγο την καθημερινότητα όσων (σε γενικές γραμμές) τηρούν τα μέτρα, ενώ το βάρος θα πρέπει να δοθεί σε εργασιακούς χώρους καθώς και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπου το αδιαχώρητο που παρατηρείται σε κάποιες ώρες αιχμής είναι καταστροφικό.

Άρα το να ανοίξουν τα κομμωτήρια δε φαίνεται πως θα παίξει αρνητικό ρόλο, μιας και όλοι γνωρίζουν πως κομμώτριες με βαλιτσάκια με τα εργαλεία της δουλειάς πηγαίνουν σε σπίτια και παρέχουν τις υπηρεσίες τους.

Οπότε είναι προτιμότερο ανοικτά κομμωτήρια με σχολαστική τήρηση των μέτρων που ισχύουν για τη λειτουργία τους.

Από εκεί και πέρα, για τα σχολεία είναι νωρίς. Ίσως ένα άνοιγμα λίγο πριν το Πάσχα με σύμμαχο τον καλό καιρό να είναι ένα ρεαλιστικό σενάριο, ενώ για τις μετακινήσεις εκτός νομού υπάρχει ακόμη αρκετός δρόμος: ένα δίμηνο, όπως δείχνουν τα πράγματα. Εμείς ένα μήνα πριν που υπήρχε διάχυτη αισιοδοξία για Πάσχα στο χωριό, είχαμε αναλύσει γιατί αυτό δεν ήταν δυνατόν.

Όλα έχουν παίξει το ρόλο τους, όλες οι αχρείαστες συναθροίσεις (που πάντα για τους εκάστοτε συμμετέχοντες ήταν αναγκαίες, αλλά το βασικό ήταν άλλο: ο εφησυχασμός από τα εμβόλια που κυλούν, τα οποία προς το παρόν και τουλάχιστον ως το τέλος Μαΐου θα αφορούν τους άνω των 60 και τους έχοντες υποκείμενα νοσήματα, πληθυσμιακές ομάδες που ήταν σε όλη την πανδημία ιδιαίτερα προσεκτικές.

Όσο οι παραγωγικές ηλικίες, 25-60 ετών, μένουν εκτός του κάδρου των εμβολίων θα υπάρχει πρόβλημα. Άρα μόνο η άνοδος της θερμοκρασίας και η ύστατη προσπάθεια των πολιτών να αυτοπεριοριστούν λίγο ακόμη μπορεί να αποδώσει.

Κατά τα λοιπά φαίνεται πως θα ισχύσουν τα ιστορικά κλισέ.

Όλοι οι πόλεμοι τελειώνουν στην Ευρώπη. Το ίδιο φαίνεται πως θα ισχύσει και στον πόλεμο με τον μέχρι πέρυσι άγνωστο κορωνοϊό.

Στην Ελλάδα σε κάθε ακραία συνθήκη κάνουμε πάντα το καλύτερο δυνατό στην αρχή, αλλά συνηθίζουμε να έχουμε άσχημο φίνις, αφού διαρκώς κάτι μας ωθεί να παρατείνουμε τις κρίσεις: οικονομικές, υγειονομικές, όλες ανεξαιρέτως.

Όπως όλα δείχνουν δε θα το αποφύγουμε ούτε αυτή τη φορά.

Πρόκειται αναμφίβολα για διαχρονικό ταλέντο.