(χιόνια, Σπάρτη, Μάρτιος 1987)

Χαμός στην Αττική Οδό που ανοίγει για να ξανακλείσει, Κηφισίας και Μεσογείων με πολλά θέματα (κυρίως ψυχολογικά) αλλά τα έχουμε ξαναπεράσει όλα αυτά.

Πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;

‘Έχουμε ζήσει πολλέςτα τελευταία χρόνια. Σταχυολογούμε μερικές από την τεράστια γκάμα που ζήσαμε: ο Τηλέμαχος που είχε απωθημένα, η Υπατία που την είχαμε προαναγγείλει πριν το Αστεροσκοπείο, η Χιόνη, και ευελπιστούμε οι υποδομές να αντέξουν και να μη θυμηθούμε τα βόδια του Γηρυόνη.

Μήδεια λοιπόν η περυσινή κακοκαιρία, το νταραβέρι του Ιάσονα, η οποία τον ηράσθη παράφορα, έφυγε για πάρτη του από την Κολχίδα και τον έκανε μάγκα, όταν είπε να της την κάνει γυριστή και να την παρατήσει για χάρη της κόρης του βασιλιά της Κορίνθου: τους στέλνει άκλαυτους και τους δύο, αλλά το τερματίζει σκοτώνοντας και τα παιδιά του Ιάσονα,  ξεχνώντας επιλεκτικά για λίγο πως ήταν και δικά της.

Αν πάλι δε σας είναι οικείος ο Ευριπίδης, μπορείτε να σκεφτείτε το ΙΧ σας να είναι σκεπασμένο από χιόνι, σαν τα μύδια σαγανάκι, που τα αναζητάς επίμονα μέσα στα ζουμιά.

Σε κάθε περίπτωση από αύριο Τρίτη, περιορισμό στις απολύτως αναγκαίες μετακινήσεις. Ελπίδα τη λένε και όλα τα παιδάκια κλαίνε: μη φανταστείτε πως είναι καμιά Ζηνοβία, καμιά κοντή, καμιά αβάπτιστη.

Πραγματικά από τη στιγμή που αρχίσαμε να βαφτίζουμε τις κακοκαιρίες, το μόνο όνομα που μπορεί και να το πάρουμε στα σοβαρά: στιβαρό, αποτελεσματικό ήταν το Μήδεια, η Ελπίδα παραπλανεί: ελπίζεις να φτάσεις στη δουλειά, ελπίζεις να φας γίδα βραστή, ελπίζεις σε κορωνοπάρτυ και κορωνοσέξ, ελπίζεις σε μια νέα προοδευτική διακυβέρνηση, ελπίζεις γενικώς και άνευ σοβαρού λόγου.

Σε Ελπίδα έχουμε μια εξαιρετική τραγουδίστρια, να ονομάσουμε έτσι χιονιά και μάλιστα ιστορικό (ας τον λέγαμε Πανιώνιο) ήταν τουλάχιστον ατυχές.