Για μία τεράστια  έκπληξη διαβάσαμε παντού ότι ήταν η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στην πραγματικότητα ήταν το μόνο λογικό αποτέλεσμα όπως διαμορφώθηκαν τα πράγματα το τελευταίο χρονικό διάστημα, τόσο από τις συγκυρίες, όσο και από την πολιτική καθημερινότητα.

Πέραν τυχαίων γεγονότων που συνηγόρησαν,  η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν αποτέλεσμα του συνδυασμού διαχρονικά ορθής στρατηγικής και άριστα εκτελεσμένων τακτικών κινήσεων. Λίγοι θυμούνται ότι ο Κυριάκος δεν ψήφισε τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο. Απείχε κάνοντας μια πολύ συγκεκριμένη δήλωση, αναφερόμενος όχι στο πρόσωπο, αλλά στα πεπραγμένα του πρώην Υπουργού, ταυτιζόμενος ουσιαστικά με το αντικαραμανλικό στρατόπεδο και την κριτική που έχει ασκηθεί από πολλούς για τα πεπραγμένα της περιόδου 2004-2009. Και είναι η περίοδος αυτή που δεν μπαίνει στο κάδρο της κριτικής από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δίνοντας ψωμί στην παραπολιτική φιλολογία..

Σε αντίθεση με τους άλλους τρεις, για τον Κυριάκο ήταν ξεκάθαρο από την αφετηρία ποιους θα είχε “απέναντι” και με ποιους θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να συμπορευτεί.

Αν και δήλωσε πρώτος από τους τέσσερις την πρόθεσή του να διεκδικήσει την αρχηγία της ΝΔ, κανείς δεν του έδινε πολλές πιθανότητες επιτυχίας, καθώς η αυτοαποκαλούμενη “καραμανλική πλειοψηφία” είχε ταχθεί σύσσωμη με τον Μεϊμαράκη. Η υποψηφιότητα Τζιτζικώστα φαινόταν ότι καλύπτει το καθολικό αίτημα για ανανέωση, αλλά δεν άντεξε στα σφυροκοπήματα. Η δε υποψηφιότητα Γεωργιάδη και η κατάληξη της σε ενθουσιώδη στήριξη του Κυριάκου, έπαιξε και αυτή το ρόλο της, αν και είναι λίγο δύσκολο να αποτιμηθεί αριθμητικά, καθώς υπήρξαν και 70 χιλιάδες ψηφοφόροι, που απείχαν στο β΄γύρο. Πολλοί λένε ότι αν είχαν διεξαχθεί οι εκλογές την 22/11 τα αποτελέσματα θα ήταν διαφορετικά. Ενδεχομένως, καθώς οι μετρήσεις έδιναν σίγουρο για τον δεύτερο γύρο τον Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, αν και δημοσκοπήσεις με μη ορισμένο σώμα ψηφοφόρων είναι προβληματικές ευθύς εξαρχής.

Το γεγονός της μεγάλης χρονικής απόστασης μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου, επίσης ήταν κάτι που έγειρε την πλάστιγγα  προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, καθώς η βάση της ΝΔ, η οποία και δεν παίρνει γραμμές από τους “κομματάρχες” τάχθηκε με την ανανέωση, ηλικιακή και πολιτική.  Κινήσεις, όπως η αποποίηση του δικαιώματος του βουλευτικού αυτοκινήτου, σε “νεκρό πολιτικά χρόνο” είχαν εκτοξεύσει την πολιτική μετοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κορυφαία στρατηγική κίνηση του, ήταν αναμφίβολα η απροθυμία του να ενταχθεί στη Δημοκρατική Συμμαχία, στο κόμμα που ίδρυσε η Ντόρα Μπακογιάννη και το οποίο δεν κατάφερε να εισέλθει στη Βουλή στις εκλογές του Μαΐου του 2012.

Το περιβόητο “Κίνημα του Ναι στην Ευρώπη” που αντιτάχθηκε στις πολιτικές διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η “λυδία λίθος” των εκλογών στη ΝΔ. Και το ετερόκλητο εκλογικό σώμα των 330 χιλιάδων ανθρώπων που προσήλθαν στις κάλπες του β΄γύρου, θεώρησαν “ευρωπαϊστή” τον Κυριάκο, ολίγον ξεπερασμένο πολιτικά τον Ευάγγελο.

Η προσφυγή στη βάση, η παρακαταθήκη του Γεωργίου Παπανδρέου στην πολιτική ζωή της χώρας, ήταν το εφεύρημα “νομιμοποίησης” του δαχτυλιδιού που του έδωσε ο Κώστας Σημίτης τέτοια εποχή το 2004. Διατηρήθηκε την εποχή που η κομματική νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ ψηνόταν να “ηγηθεί” ο Βενιζέλος του “Κινήματος”, ενώ στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ το όνομα Παπανδρέου, ήταν ακόμη πανίσχυρο.

Αντίθετα, απόλυτη εφαρμογή του δόγματος “προσφυγή στη βάση” γίνεται στη ΝΔ. Το 2009, ο Αντώνης Σαμαράς ανατρέπει όλα τα δεδομένα, λαμβάνοντας 380 χιλιάδες ψήφους και το 2015, το απόλυτο αουτσάιντερ στην αφετηρία κόβει το νήμα, λαμβάνοντας την εντολή για ανανέωση. Θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε αν -σε συνθήκες εργαστηρίου- οι κομματικοί καρεκλοκένταυροι είχαν ταχθεί με τον Κυριάκο, τι θα αποφάσιζε η βάση. Ο κόσμος της ΝΔ, είναι αλλεργικός στην “καθοδήγηση” διαχρονικά. Με τους “διαχωρισμούς” του κόμματος σε φατρίες επίσης δείχνει μια έντονη αντίθεση, καθώς αυτές εντέλει αφορούν τα ανώτερα και μεσαία κλιμάκια του κόμματος στις αντιπαραθέσεις τους για τις καρέκλες και όχι τον παραδοσιακό κεντροδεξιό ψηφοφόρο, που διαθέτει τρία κύρια γνωρίσματα:  φιλοευρωπαϊσμό, πατριωτισμό και  φιλελευθερισμό.

Η προφανής αντίρρηση είναι στο κατά πόσο αυτά τα τρία “ρεύματα”, δεν είναι αντιφατικά μεταξύ τους. Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα. Η “καθ΄ημάς” κεντροδεξιά έχει αυτούς τους  παραδοσιακούς πυλώνες και με αυτούς σκοπεύει να πορευτεί και στο μέλλον. Ή μήπως όχι;