Υπάρχει κάτι χειρότερο από το σεισμό και είναι οι σεισμολόγοι. Μπορούν άνετα να τρελάνουν συλλογικά μεγάλες κατηγορίες πολιτών.

Χωρίς να αμφισβητούμε ούτε κατά διάνοια την επιστημονική τυος επάρκεια, το ζήτημα έγκειται στο τι και πως το λένε στην κοινή γνώμη, ειδικά τις πρώτες ώρες μετά από ένα τέτοιο σεισμό: ο μαζικός φόβος ή και πανικός είναι πάντα ένα ενδεχόμενο.

Η προβολή δεδομέ νη, οι ανταγωνισμοί υπαρκτοί, τα ιδιωτικά κανάλια παρόντα, θέλουν να καλύψουν με αρτιόττηα το γεγονός της σεισμικής ακολουθίας: είναι αυτές οι στιγμές που οι παλιότεροι θυμούνται με νοσταλγία τα δύο κρατικά κανάλια- μονοπώλιο στην ενημέρωση, που το ένα θα αναφερόταν στο σεισμό στις ειδήσεις και το άλλο θα έπαιζε το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι (που γλίτωσε με λίγες ρωγμές).

Και να αναρωτιούνται οι σεισμολόγοι, μαζί και το φιλομαθές κοινό: ήταν κύριος ο σεισμός;

Ναι, ναι υπό επιφύλαξη, ίσως, μπορεί, ενδεχομένως, μάλλον, δεν ξέρω/δεν απαντώ, σεισμός-σεισμός-Ολυμπιακός.

Και έτσι κι αλλιώς και γιουβέτσι και δως του να ψήνουν το ψάρι στα χείλη των τηλεθεατών.

Να κωδικοποιήσουμε την πληροφορία που δώσανε.

Κύριος ήταν γιατί:

-χτύπησε μέρα μεσημέρι, δεν μας ξεσήκωσε νυχτιάτικα

-είχε ορμή και τσαμπουκά, μια μπρουταλιτέ που δύσκολα τη βλέπεις σε δεσποινίδες.

Δεν ήταν κύριος γιατί:

-Πέντε και κάτι, είναι νήπιο ακόμη

-Δεν ειδοποίησε πως έρχεται, να βάλουμε τις κατσαρόλες και τα ταψιά στο κεφάλι.

Ο καλύτερος όλων των σεισμολόγων ήταν αυτός που είπε πως πάμε για εκτόνωση ή πάμε γιοα μεγαλύτερο σεισμό.

Ή για νίκη ή για ήττα πάμε δηλαδή. Ισοπαλία δεν υπάρχει.

Καλό είναι τώρα το καλοκαίρι να κόβουμε ή έστω να τριμάρουμε τα μούσια. Δίνει ξαλαφρωσιά.