Ο Άμλετ της Σελήνης, αυτό το εξαιρετικό ποίημα του Μάνου Ελευθερίου, που μελοποίησε θαυμαστά ο Θάνος Μικρούτσικος και ερμήνευσε με τη μοναδική του αφηγηματικότητα ο Χρήστος Θηβαίος, αποκτά μια άλλη υπόσταση, κάτω από κάθε κατάσταση “εκδίκησης”.

Τελικά, το μόνο ζητούμενο διαχρονικά πάντοτε είναι η υπέρβαση. Του πεπερασμένου χρόνου, της μίζερης εποχής, της διασκευής του εαυτού μας.

Γιατί, τον Άμλετ τον έχει “σκίσει” και ο Δημήτρης Μητροπάνος, πηγαίνοντας από τα λαϊκά μονοπάτια.

Οπότε το ζήτημα δεν είναι ο δρόμος, αλλά να βγαίνει νόημα, να αχνοφαίνεται ο προορισμός και κυρίως να αποφασίσουμε ποιος είναι και να κινήσουμε προς αυτόν.

Μην κολλήσουμε δηλαδή το σύνδρομο του Άμλετ (όχι της Σελήνης) με τα πολλά ταλέντα (που δεν εκφράζουμε), ωραίες ιδέες κι επιθυμίες (που μένουν στο επίπεδο του φαντασιακού), ακέραιο και σπάνιο χαρακτήρα (που όμως μένει αθέατος).

Ο Μάνος Ελευθερίου, αυτό το ίδιο (και προφητικό) συναίσθημα, το εξέφρασε καλύτερα από όλους:

“Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς

Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ’ ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής”