Διδώ του ρήματος δίδωμι.

Δώσε και σώσε.

Μόνο μην αφήκει πίσω ματωμένα χώματα.

Διότι ο μέσος πολίτης παραπέμπεται συνειρμικά στη Διδώ Σωτηρίου.

Και από εκεί στη Σωτηρία Μπέλλου. Και έπειτα στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, που κάνει τρελό σουξέ μετά από 50 χρόνια. Επώνυμα αυτή τη φορά.

Που έδινε τους στίχους της μπιρ παρά, για να ταΐσει το πάθος της για τζόγο: χαρτιά και μπαρμπούτι.

Και οι μεγάλοι συνθέτες της εποχής εκείνης, της τρομακτικής άνθησης του λαϊκού τραγουδιού, πέταγαν μερικά κατοστάρικα στη ποδιά της για να πάρουν τους χρυσαφένιους στίχους.

Έβγαλαν πάρα πολλά λεφτά στις πλάτες της, φράγκα με ουρά, μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε: “με ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό, ξεκινήσαμε οι δυο μας, μα στου δρόμου τα μισά, βγήκαν τ΄άστρα τα χρυσά, ξαφνικά από τον ουρανό μας”.

Κάποιοι μπορεί να έχασαν τα άστρα τα χρυσά, βρήκαν όμως, όλως τυχαίως, χρυσές λίρες στο διάβα τους.

Αν ζούσε σήμερα η Ευτυχία θα την παρέπεμπαν στο ΚΕΘΕΑ και στη γραμμή συμβουλευτικής υποστήριξης για εξαρτημένους από τα τυχερά παιχνίδια.

Αλλά οι επόμενες μέρες είναι της Διδούς και ας ήταν η Ευτυχία που έδωσε μεγάλα λόγια στο λαϊκό τραγούδι.

Μετά τον αρσενικό Γηρυόνη, ενώ υπενθυμίζουμε και τα ονόματα που δε θα δοθούν ποτέ σε κακοκαιρίες.

Οι Ευτυχίες της ζωής τούτης, θα αναγνωρίζονται μετά από καμιά πενηνταριά χρόνια.

Όσο ζουν, βολεύουν να είναι στη σκιά.

Κι εκεί να μένουν, ως μορφές δήθεν σκοτεινές, απόκοσμες, δίκοπα μαχαίρια.