Τελικά τις δημοφιλείς ταινίες δεν τις κάνει ούτε το μπάτζετ ούτε τα ονόματα. Φτάνει η συνέπεια των δημιουργών για να ανταμειφθεί το φιλμ από το κοινό.

Είναι έκπληξη η πρωτιά του Extraction στην πλατφόρμα του Netflix, ενώ μένει έκτος και καταίδρωμένος ο πολυδιαφημισμένος Ιρλανδός, δικαιώνοντας το κράξιμο που του ρίξαμε.: μαφιόζικη πατάτα ή να΄σαν τα νιάτα δυο φορές.

***

Ο Ιρλανδός είχε όλα τα φόντα να είναι ταινιάρα: μυθιστορηματική βιογραφία ενός διαβόητου γκάνγκστερ, συντελεστές που έχουν δώσει αριστουργήματα, μπάτζετ, νέες τεχνολογίες, προμοτάρισμα τα πάντα όλα.

Κι όμως, το αποτέλεσμα ήταν τελικά μια μεγαλειώδης πατάτα. Ο Σκορτσέζε έπαιξε στο γήπεδο του Κόπολα και έχασε παταγωδώς.

Κάνει δυο λάθη κυρίως:

-Η ταινία είναι -χωρίς προφανή λόγο μεγάλη- σε μήκος, δίνοντας ανούσια πλάνα, παράλληλες πληροφορίες και παράλληλες ιστορίες. Τουλάχιστον μια ώρα έπρεπε να κοπεί στο μοντάζ…

-Δεύτερον και πιο σημαντικό. Ο Ντε Νίρο είναι ασφαλώς ο Ντε Νίρο αλλά δεν μπορεί να υποδυθεί πια έναν σαραντάρη-πενηντάρη στα ντουζένια του, όσα φίλτρα κι αν του βάλουν. Το αποτέλεσμα  στο τέλος ήταν να τον μετατρέψουν σε καρτούν.

Στις σκηνές που υποδύεται τον Ιρλανδό, όταν είναι πάνω από τα 60, είναι καλός, είναι επαρκής.

Το ίδιο συγκαταβατικό παίξιμο για ένα τύπο “που βάφει τοίχους¨ δεν πείθει κανένα. Ο Σκορτσέζε είπε πως θα έπρεπε να είχε βάλει έναν άλλο να κάνει τον Ιρλανδό σε νεαρή ηλικία, αλλά θα έπρεπε να του διδάξει τα πάντα, οπότε Ντε Νίρο και τα μυαλά στους τοίχους.

Οπότε μας έδωσε τον “φλατ” Ρόμπερτ Ντε Νίρο, που ευτυχώς δεν υποδύθηκε τον ήρωα και σε προσχολική ηλικία.

Το ίδιο ισχύει και για τονΑλ Πατσίνο, με τη διαφορά πως ο Αλ έχει μπει στο πετσί του ρόλου και στο κατώφλι των 80, θα υποδυθεί πειστικά τον μυθικό αρχισυνδικαλιστή Τζίμι Χόφα. Γιατί έχει νεύρο, έχει συναισθηματικές εναλλαγές, τα δίνει όλα.

Ευτυχώς στη διανομή υπήρχε και ο Αλ: ο Σκορτσέζε δεν τόλμησε να δώσει και αυτόν το ρόλο στον Ντε Νίρο.

Ίσως είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον να υποδύεται ταυτόχρονα και τον Ιρλανδό και τον Τζίμι Χόφα…

Είναι συγκριτικά απείρως καλύτερος ο Αλ, αλλά στο τέλος κερδίζει τις εντυπώσεις ο Τζο Πέσι. Είναι απλά συγκλονιστική η ερμηνεία του Ιταλοαμεριανού ηθοποιού

Η ταινία κορυφώνεται στην εκτέλεσή του από τον -για χρόνια φίλο του- Ιρλανδό: ο Κόπολα θα την έκλεινε κάπου εκεί με απείρως πιο δραματική κορύφωση, βάζοντας ίσως ένα σημείωμα σχετικά με τα υπόλοιπα χρόνια του.

Οι ψυχολογικές συνέπειες του αιματηρού βίου του στις κόρες του που ακολούθησαν και τα στερνά του, ήταν μάλλον μια αμήχανη αφήγηση, ενός ανθρώπου πολεμική μηχανή, που “έκλεισε” πολλά σπίτια.

Ως κλασική χολυγουντιανή ταινία που αναφέρεται στα ΄60ς θα αναφέρει και τη δολοφονία του Κένεντι, αφήνοντας κλασικά πολλά υπονοούμενα. Ούτε εδώ πρωτοτύπησε.

Το προμοτάρισμα της ταινίας θα ήταν πιο πειστικό, αν έλεγε ελάτε να δείτε δύο τεράστιους ηθοποιούς της έβδομης τέχνης, στο κύκνειο μαφιόζικο άσμα τους.

Γιατί το “να ΄σαν τα νιάτα δυο φορές” είναι αυτό που μένει στο τέλος στον ανυποψίαστο θεατή.

Το χρόνο δεν τον νίκησε κανείς, ούτε ξεγελούν κανέναν τα φίλτρα. Μόνο γέλια και οίκτο προκαλούν, όταν ένας ηλικιωμένος πρέπει να κλοτσήσει κάποιον σαν τριαντάρης

Οι πολύ παρατηρητικοί σινεφίλ θα διέκριναν μια προσπάθεια να τρολαριστεί ο Νονός, ιδίως ο Ι: το γκαρσόνι λέγεται …Βίτο, το μανάβικο που γίνεται λαμπόγυαλο στη μόνη σκηνή που ο Ντε Νίρο είναι εκτός εαυτού, το γεγονός πως δεν είναι καθόλου ατμοσφαρικό το φιλμ, δεν χαρτογραφεί χαρακτήρες, δε δίνει ωμά αλλά μάλλον πρόχειρα τις σκηνές βίας και τα νταραβέρια, δεν, δεν, δεν, χωρίς τελειωμό.

Ο Νονός θα μείνει για πάντα Νονός και στις τρεις εκδοχές του. Με το σενάριο, τις ερμηνείες, τις ανατροπές του, τη μουσική, το μοντάζ,  βαλμένο στις εποχές που εξιστορεί.

Ο Ιρλανδός ίσως είχε μια σχετική επιτυχία πριν είκοσι χρόνια.

Στο τέλος του 2019 με το ευρύ κοινό να έχει πρόσφατα μαγευτεί από τους Peaky Blinders  και το φόκιν Μπέρμιγχαμ, μοιάζει περίπου αστείο. Κακόγουστο.

Σπάνια κλαίει κανείς για ώρες που χαράμισε για μια ταινία.

Εκτός ίσως από τους τυχερούς που έχουν δει “το άρωμα της πράσινης παπάγιας”.

***

Ενώ το Extraction είναι άλλο πράγμα: “Φυγάδευση” (που είναι και λίγο τύπου χαμένοι στη μετάφραση, νεολογισμός το ουσιαστικό που αντικαθιστά τη φυγή).

Το “Απόσπαση” ταιριάζει πιο καλά και στην ταινία και στην πραγματικότητα.

Απόσπαση από το σπίτι, απόσταση όταν βγούμε έξω, από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.

To Netflix έδωσε πόνο παρουσιάζοντας μια καταιγιστική ταινία δράσης με τα γνωστά πετυχημένα βασικά υλικά: ναρκοβαρόνοι χωρίς καμία αναστολή, μισθοφόροι για την καταστολή, απαγωγή από αυτούς που φορούν στολή.

Καλοδουλεμένη ταινία, όχι αρπαχτή, όχι στο γόνατο,  με τον Κρις Χέμσγουορθ  εμπειρότατο σε ταινίες του είδους να κάνει τον Ράμπο να φαίνεται πρόσκοπος στα πρώτα του βήματα

Αφού μπουκάρει και σκοτώνει καμιά εικοσαριά για ζεσταματάκι πριν το τρέξιμο και βγάζει έξω από το σπίτι-φυλακή το παιδί-όμηρο, έχει ξεχάσει να στείλει έξοδο 6 και τον κυνηγά όλη η Αστυνομία, που ελέγχεται από τον τοπικό βαρόνο, αντίπαλο του πατρός του μικρού.

Κι ενώ επιβιώνει μέσα στην πολύβουη και ασιατικά πολυσύχναστη πόλη, εξοντώνει τους διώκτες, ιδίως όταν αυτοί δεν τηρούν τις αποστάσεις ασφαλείας και περιφέρονται ασκόπως.

Βρίσκει καταφύγιο σε ένα σπίτι φίλου που του χρωστάει από παλιά τη ζωή του, κάνει ένα μπανάκι να είναι φρέσκος την επόμενη που θα γίνει μακελειό και παρότι μισθοφόρος δεν πουλά τον πιτσιρικά για 10 μύρια, παρότι αυτόν τον πούλησαν και δεν του έβαλαν τα λεφτά στην Τράπεζα και πάει μόνο για τα 600 ευρώ των επιστημόνων, μιας και λοιμώχθηκε με όλα αυτά στο Μπαγκλαντές.

Για κακή του τύχη, η πόλη περιβάλλεται από ποτάμια και σε κάθε γέφυρα υπάρχει μπλόκο. Επανεμφανίζεται και ο τύπος που θα έπρεπε να προσέχει τον πιτσιρικά να μην τον απαγάγουν, παρά την αναστολή εργασίας και τα 800 ευρώ που θα πάρει κασέρι. Είχε άλλωστε εμφανιστεί και την πρώτη μέρα, αλλά έφερε Χ με τον μισθοφόρο, αφού έπαιξαν ένα ανελέητο ξύλο, έπεσαν από μπαλκόνια, τους τράκαραν αμάξια, μάτωσαν τη φανέλα και τα πρόσωπα, αλλά παρέμειναν σε φόρμα.

Στη γέφυρα που πάει να βγει, όλα πάνε καλά μέχρι να στραβώσουν και τότε δύο άτομα τα βάζουν με έναν ολόκληρο στρατό και τον αποκρούουν όχι χαλαρά, αλλά πειστικά.

Σκάει και το support team του μισθοφόρου, που σου λέει δεν θα πάρουμε φράγκο αλλά θα το γράψουμε ως εκτελεσθέν έργο, προκειμένου να είμαστε έτοιμοι στην επόμενη απευθείας ανάθεση.

Χαμός και πανικός και ο Ινδός προστάτης του μικρού πέφτει πρώτος. Ο Χέμσγουορθ δε μασάει παρότι έφαγε τις σφαίρες του, τους κάνει όλους ανάμνηση, μέχρι που γυρνά το κεφάλι του και του σκάει σφαίρα που προκαλεί διαμπερές τραύμα (είσαι ανοικτό, τραύμα που το αγαπώ) στο λαιμό, ένας πιτσιρικάς που τον είχε κάνει ρόμπα την προηγούμενη και το έφερε βαρέως. Εκεί πισωπατά και με ένα ανάποδο άλμα πέφτει στον ποταμό, ενώ το support team φυγαδεύει τελικά τον μικρό με ελικόπτερο.

Μετά από οκτώ μήνες, ο ναρκοβαρόνος που δημιούργησε όλη την πλοκή, ανταμείβεται με μια σφαίρα στο κεφάλι στο ειδυλλιακό τοπίο μιας τουαλέτας.

Ο μικρός ξηγιέται μένουμε σπίτι, πάει σχολείο μέρα παρά μέρα όταν ήρθησαν τα μέτρα, κάνει και ατομική προπόνηση στις καταδύσεις και θυμάται τον σωτήρα του μέσα στο νερό, όπως κάναμε όλοι στο πρώτο καλοκαιρινό μπάνιο μας, μνημονεύοντας Σωτήρη Τσιόδρα.

Ηθικό δίδαγμα, άμα σωθεί το παιδί υπάρχει ελπίδα, υπάρχει και φιλία στην πλάση τούτη, όχι σαν τον Ιρλανδό που έφαγε τον κολλητό του.