Τα  ξημερώματα της Κυριακής θα πρέπει να γυρίσουμε τους δείκτες των ρολογιών μας μία ώρα μπροστά, ήτοι από τις 3 π.μ. στις 4 π.μ., καθώς την τελευταία Κυριακή κάθε Μαρτίου είθισται να εισάγεται η θερινή ώρα. Την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου γίνεται διόρθωση και τα ρολόγια γυρίζουν μία ώρα πίσω. Προς τι όμως όλη η φασαρία με τη θερινή ώρα;

Το κέρδος μας είναι μία ώρα περισσότερο ηλιοφάνεια την ημέρα, καθώς ρυθμίζοντας τον τρόπο ζωής και εργασίας μία ώρα μπροστά από την ηλιακή ώρα, κερδίζουμε μία ώρα ακόμη με ηλιακό φως. Τις πρωινές ώρες η διαφορά δεν φαίνεται, καθώς έτσι κι αλλιώς από την άνοιξη προς το καλοκαίρι αρχίζει να ξημερώνει πιο νωρίς από την ώρα που ξεκινούν οι μαζικές ανθρώπινες δραστηριότητες.

Με τον τρόπο αυτό εξοικονομούνται περίπου διακόσιες δέκα ώρες ηλιοφάνειας, ώρες που δεν χρειάζεται να γίνεται χρήση ηλεκτρικού ρεύματος για φωτισμό. Επομένως, η θερινή ώρα αφορά μόνο την εξοικονόμηση ενέργειας. Δεν είναι τυχαίο πως η αλλαγή της ώρας καθιερώθηκε στην Ευρώπη μετά τη μεγάλη πετρελαϊκή κρίση του 1973, όταν όλοι συνειδητοποίησαν πόσο σημαντικό είναι να μειώσουν την κατανάλωση καυσίμων και ενέργειας. Με κοινή απόφαση σε ευρωπαϊκό επίπεδο η θερινή ώρα άρχισε να εφαρμόζεται από το 1975. Από τότε χρησιμοποιείται και στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα έπειτα από 41 χρόνια να αποτελεί «θεσμό».
Οι πρώτες αναφορές για καλύτερη αξιοποίηση του ηλιακού φωτός είχαν γίνει από τον Βενιαμίν Φραγκλίνο, όταν πρότεινε να ξυπνούν οι άνθρωποι μία ώρα νωρίτερα και να κοιμούνται αντίστοιχα νωρίτερα. Το 1907 ήταν ο Γουίλιαμ Γουίλετ που με άρθρο του σε βρετανική εφημερίδα, με τίτλο «Waste of Daylight», ζήτησε την αλλαγή της ώρας.

Η θερινή ώρα εφαρμόστηκε τελικά σε έκτακτες και πολύ δύσκολες συνθήκες και πιο συγκεκριμένα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Γερμανία αρχικά, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι ΗΠΑ στη συνέχεια προχώρησαν στο συγκεκριμένο μέτρο εξοικονόμησης ενέργειας. Το μέτρο πάντως δεν άντεξε μετά τη λήξη του πολέμου, καθώς υπήρχαν αντιδράσεις του κόσμου.
Σε εποχή κρίσης και χρεοκοπίας δοκιμάστηκε η θερινή ώρα και στην Ελλάδα από τις 6 Ιουλίου του 1932, με μεταφορά των δεικτών μία ώρα μπροστά. Το μέτρο όμως γρήγορα εγκαταλείφθηκε. Αργότερα είχαν εφαρμοστεί παρεμβάσεις στις ώρες λειτουργίας των καταστημάτων, έτσι ώστε να αντιστοιχούν καλύτερα στις ώρες της ηλιοφάνειας.
Σήμερα, όλες οι χώρες της Ένωσης, αλλά και οι περισσότερες ευρωπαϊκές εκτός Ε.Ε. ακολουθούν τη ρύθμιση της θερινής ώρας.

Παρόλα αυτά, παραμένει ένα τρικ σχεδόν αποκλειστικά του δυτικού κόσμου, καθώς σχεδόν όλες οι χώρες της Ασίας και της Αφρικής δεν έχουν θερινή ώρα. Ασφαλώς σε χώρες κοντά στον Ισημερινό δεν έχει νόημα η εφαρμογή του μέτρου.

Μέχρι και θετική επίδραση στη μείωση των δεικτών εγκληματικότητας έχει υποστηριχθεί ότι έχει η θερινή ώρα.

Παρά ταύτα από μόνη της δεν μπορεί να ξεκολλήσει το Ever Given από το Σουέζ, γεγονός που όσο καθυστερεί προκαλεί ενεργειακή κρίση.

Στη δική μας περίπτωση ο μυθικός Ναύαρχος Γελεβουρδέζος  ξεκόλλησε το αντιτορπιλικό από τον Ισθμό και το όλο περιστατικό αφορούσε τελικά “υπερβολές του κίτρινου τύπου”.