Κι όμως η Μάνια Τέκου υπήρξε! Μέσα από τις αναρτήσεις της αλλά και μέσα από την έντονη αλληλεπίδραση που φέρεται να είχε με πάρα πολλούς χρήστες.

Δεν ήταν ένας λογαριασμός υπό ψευδώνυμο (σαν του γράφοντα, που ξεκίνησε να γράφει στο διαδίκτυο με nickname και το διατηρεί ακόμη χωρίς λόγο και παρότι όλοι ξέρουν ποιος είμαι) ήταν η απόλυτη τρολιά.

Ο διαχειριστής ή η διαχειρίστρια της σελίδας ουσιαστικά ζούσε μια διπλή ζωή. Έβγαινε από την πλήξη της καθημερινότητάς του, γράφοντας και αναλύοντας πράγματα, μπαίνοντας στο σώμα και την ψυχή του δημιουργήματός του.

Είναι βέβαιο πως διασκέδασε πάρα πολύ με τις αντιδράσεις των “φίλων” της.

Είναι σαφές πως δεν ήθελε να κοροϊδέψει κανέναν. Μία “πλαστή” φίλη ήταν, τι κακό μπορούσε να κάνει;

Μέχρι που βαρέθηκε και είπε να “πεθάνει” , θέλοντας να πικάρει όλους όσους την “εμπιστεύτηκαν”.

Έχουν περάσει προ πολλού τα χρόνια της πλάκας στα σόσιαλ μίντια.

Πλέον τα πράγματα είναι σοβαρά και πολλές φορές αφορούν καταρχήν μόνο τους ψυχαναλυτές.

Ροβεσπιέροι έτοιμοι να αποκεφαλίσουν το σύστημα είναι στην αληθινή τους ζωή κότες λιράτες και πληκτικοί όσο μια παρτίδα σκάκι με τον άσπρο βασιλιά κόντρα σε 4  μαύρα πιόνια.

Μοιραίες κυρίες που αν τις βλέπατε στο S/M χωρίς φίλτρα και βάψιμο μπορεί να γυρνούσατε να τους δίνατε ένα ευρώ για ελεημοσύνη.

Χλιδάτοι που αν τους γυρίσεις ανάποδα, ίσως πέσουν κάποια ψιλά για ένα φρέντο με κανέλα, κακάο και μοσχοκάρυδο.

Πολλαπλοί λογαριασμοί με ένα διαχειριστή που επικοινωνούν τα ίδια -πολιτικά κυρίως – μηνύματα (δε βγάζουν όλοι παντεσπάνι, λίγο ψωμάκι μόνο).

Από όλα έχει ο μπαξές. Όσοι επιμένουν να ζουν μέσα από τα ηλεκτρονικά δίκτυα, δύο τινά συμβαίνουν: ή δεν έχουν ζωή της προκοπής να απορροφήσει το ενδιαφέρον και την ενέργεια τους, ή η ανάγκη αυτοπροβολής είναι τέτοια που υπερισχύει κάθε άλλου κινήτρου.

Βρέθηκα προ ολίγων ημερών εκμεταλλευόμενος τις διαδημοτικές μετακινήσεις στη χιλιοτραγουδισμένη λίμνη Μπελέτσι, μέσα στην Πάρνηθα και την Ιπποκράτειο Πολιτεία. Λίμνη φτιαγμένη από ένα κατασκευαστικό λάθος (;;;) που μοιάζει λέει με κιθάρα αν τη δεις από ψηλά.\]

Από κοντά που την είδα πάντως, τα πράσινα νερά της, έφερναν περισσότερο στο λάδι Castrol, ενώ καμία ζωή (πουλιά, πάπιες) δεν υπήρχε ούτε για πλάκα.

Σε αυτό το ειδυλλιακό τοπίο, όλοι έβγαζαν φωτογραφίες για να της ποστάρουν στα σόσιαλ. Με μεγαλύτερη μανία τα νεαρά ζευγάρια, που βρήκαν το κατάλληλο φόντο για να δείξουν τον έρωτά τους.

Κανείς δεν θα έβλεπε τα πεταμένα πλαστικά από νερά, χυμούς και καφέδες, κανείς δεν θα καταλάβαινε το βρόμικο των υδάτων: με το κατάλληλο φίλτρο, θα ήταν τόσο μπλε, όσο αυτό που ξοδεύει ο Θεός για να μην τον βλέπουμε.

Οπότε, μπορούμε να οδηγηθούμε στο ασφαλές συμπέρασμα πως η λίμνη Μπελέτσι μοιάζει κάπως στην ανύπαρκτη Μάνια Τέκου. Είναι κατασκευή, δεν έχει καμία σχέση με όλα όσα διαβάζουμε γι΄αυτήν και άρα ήταν προτιμότερο να μη τη γνωρίσει κανείς από κοντά.

Δεν έγινε και τίποτα. Η αλήθεια όπως συνήθιζε να λέει ο θείος Βλαδίμηρος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μικροαστική εμμονή.