Αν κάτι έμεινε από τη ΔΕΘ και τους πολιτικούς διαξιφισμούς στη συλλογική μνήμη είναι η γαλοπούλα, ο Ντάλτον και ο Ραντανπλάν.

Ατάκες που ξεστόμισαν οι ηγέτες σπάζοντας τα πρωτόκολλα καθωσπρεπισμού και οι οποίες ακούστηκαν, είχαν γκελ στον κόσμο.

Οι Ντάλτον είναι διάσημοι για την επική κακία τους, ο Ραντανπλάν για τη άψογη περπατησιά του και τη λυρική βλακεία του.

Από εκεί και πέρα μοιάζουν αναπόφευκτες οι συγκρίσεις και οι υπαινιγμοί: οι Ντάλτον θέλουν πάντα να βγουν από τη φυλακή, που τους χώνει ο Λούκι Λουκ, ας πούμε ο λαός. Να έρθουν ξανά στα πράγματα, σπάζοντας τις αλυσίδες και το φαύλο καπιταλιστικό σύστημα.

Ο Ραντανπλάν από την άλλη, ο μόνος σκύλος που δεν ξέρει να κολυμπά, είναι πάντα στο αφρό, σε όλες τις περιπέτειες. Ό,τι βλακεία κι αν κάνει. Τον πάνε οι σεναριογράφοι, αν και ποτέ δεν συγκρατεί φυσιογνωμίες.

Οι Ντάλτον δε χάνουν ευκαιρία που να μην τον παρουσιάσουν σαν Νονό, που κολυμπά στα εκατομμύρια και τον χτυπούν διαρκώς δια της συζύγου και το λόγο έχουν αναπόφευκτα τα Δικαστήρια.

Μιας και το θέμα όμως στην πολιτική είναι η σύνθεση, αυτή ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Άβερελ Ντάλτον. Είναι Ντάλτον από κούνια, αλλά δεν έχει την κακία τους, μοιάζει με τον Ραντανπλάν στην κορυφαία και καθημερινή του σκέψη και προτεραιότητα: θέλει πάντα να φάει, κάτι να τσιμπάει.

Μετά από μια απόδραση έτρωγε το χόρτο σε ένα λιβάδι, κάνοντας παρατήρηση στον Τζόε που πατούσε το φαγητό του.

Αστειότητες θα πείτε. Ίσως μετά τις επόμενες εκλογές της απλής, ανόθευτης κι άδολης αναλογικής κι αν προχωρήσει το σενάριο, το οποίο απεργάζονται ξένα και ντόπια συμφέροντα που έλεγε κι ο Αντρέας, για Πρωθυπουργό εκ προσωπικοτήτων, τα πράγματα να μη φαίνονται τόσο αστεία.

Ιδίως όταν μπουν και οι Ινδιάνοι στο κάδρο.

Είναι εύκολο να τους αναγνωρίσετε:  φέρουν στο κεφάλι φτερό και ξέρουν πως αργά ή γρήγορα θα ξεθάψουν το τσεκούρι του (πολιτικού) πολέμου, μιας και τα χλωμά πρόσωπα έχουν διχαλωτή γλώσσα.