Η φρικιαστική περίπτωση της Πάτρας που απασχολεί για εβδομάδες την κοινή γνώμη και το σύνολο των ΜΜΕ, είναι πιθανό να οδηγήσει στην απόδειξη ύπαρξης κατά συρροής δολοφόνου.

Οι serial killers κατά τον διεθνή όρο, αφαιρούν την ζωή ενός αριθμού ατόμων σε τρεις ή περισσότερες περιστάσεις χωρίς εμφανές κίνητρο. Συχνά μεσολαβούν περίοδοι ανάπαυσης που έχουν διάρκεια μέχρι και μήνες, ώστε ο δράστης να επιλέξει το θύμα, να σχεδιάσει και να προχωρήσει στην εκτέλεση.

Οι κατά συρροή δολοφόνοι καταδιώκουν το ιδεατό, στο πλαίσιο παρορμήσεων για την ικανοποίηση φαντασιακών, ψυχολογικών αναγκών.

Η επιλογή αδύναμων «στόχων» αυξάνει τις πιθανότητες επιτυχίας. Οι θύτες είναι κυρίως άντρες 25-40 ετών ενώ τα θύματα συνήθως γυναίκες. Τα σεξουαλικά ή σαδιστικά κίνητρα κυριαρχούν απέναντι σε άτομα που δεν κινούνται σε φυσιολογικό κοινωνικό πλαίσιο, αλλά ζουν στο περιθώριο. Ο δράστης θέλει να ασκήσει εξουσία στο θύμα ή θεωρεί ότι έχει εντολή απαλλαγής της κοινωνίας από συγκεκριμένες ομάδες ατόμων.

Σπάνια ένας θύτης πάσχει από σοβαρή μορφή ψύχωσης, με την ψυχασθένεια να είναι κυρίαρχη αλλά να μην αναγνωρίζεται ως ελαφρυντικό. Ως αποτέλεσμα καταδικάζονται με τις σκληρότερες των ποινών εν απουσία νοσηρής διατάραξης ψυχικών λειτουργιών.

Στην Ελλάδα αυτός που πληροί τα κριτήρια ως serial killer και αναφέρεται μάλιστα στην διεθνή βιβλιογραφία είναι ο Αντώνης Δαγλής. Ο δολοφόνος των ιερόδουλων σκότωνε αυτές τις γυναίκες γιατί του θύμιζαν την μητέρα του, η οποία κατά δική του ομολογία δούλευε ως ιερόδουλη. Καταδικάστηκε σε 13 φορές ισόβια και βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του.

Ο Δημήτρης Βακρινός έμεινε στην ιστορία ως ο κατά συρροή δολοφόνος με το ταξί. Χρησιμοποιούσε το όπλο για να νιώθει «θεός» καθώς τον θεωρούσαν «άνθρωπο της καρπαζιάς». Η δράση του είχε ως στόχο άτομα τα οποία με κάποια ενέργειά τους τον είχαν υποτιμήσει. Βρέθηκε κι αυτός κρεμασμένος στις φυλακές πριν την δίκη του.

Τα κίνητρα του Παντελή Καζάκου ήταν ξεκάθαρα ρατσιστικά ενώ και κατά την σύλληψή του εμφανίστηκε αμετανόητος. Την ώρα της εκτέλεσης των αλλοδαπών φώναζε: «είμαι ορθόδοξος εγώ, ρε» ενώ ρώτησε τον πατέρα του αν τον θεωρούν δολοφόνο ή ήρωα. Καταδικάστηκε σε δύο φορές ισόβια και κάθειρξη 25 ετών.

Ο Θεόφιλος Σεχίδης, στη Θάσο σκότωσε και τεμάχισε 5 μέλη της οικογένειας του. Κατά την σύλληψη του βρέθηκαν οι εγκέφαλοι κάποιων θυμάτων στο ψυγείο όπου είχαν τοποθετηθεί «προς μελέτη». Εμφανίζει αρκετά χαρακτηριστικά παρανοϊκού ιδεασμού εφόσον κάποιες φορές ισχυριζόταν ότι «ήθελε να τους λυτρώσει από την ασθένειά τους» και άλλες ότι «υπήρχε συνωμοσία σε βάρος του επειδή ήταν άλλης μάνας παιδί». Στο δικαστήριο δεν αναγνωρίστηκαν ελαφρυντικά και καταδικάστηκε σε 5 φορές ισόβια.

Ο Σπύρος Μπέσκος, χαρακτηρίστηκε ως ο δράκος με τα μαγικά χέρια και ήταν υπεράνω πάσης υποψίας. Βίασε και στραγγάλισε 5 γυναίκες, με το δικαστήριο να τον καταδικάζει σε δύο φορές ισόβια.

Ανάλογη δράση είχε και ο Κυριάκος Παπαχρόνης, έφεδρος ανθυπολοχαγός των ΛΟΚ. Βίασε και δολοφόνησε 5 γιατί «τον τρέλαινε και τον ερέθιζε ο ήχος των τακουνιών». Καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο και σε κάθειρξη 23 ετών, ωστόσο, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια.

Η Αικατερίνη Δημητρέα, η δηλητηριάστρια της Μάνης, μέσα σε 3,5 μήνες δηλητηρίασε με παραθείο 4 άτομα και αποπειράθηκε να σκοτώσει άλλα 2. Θεωρούσε ότι «έπρεπε να πεθάνουν γιατί την κακομεταχειρίζονταν». Καταδικάστηκε σε 4 φορές σε θάνατο και εκτελέστηκε στο Γουδί το 1965.

Ο δράκος του Σέιχ Σού, λήστευε και δολοφονούσε ζευγάρια ή γυναίκες. Ως ύποπτος θεωρήθηκε ο Αριστείδης Παγκρατίδης, ο οποίος και ομολόγησε. Από την πρώτη στιγμή ωστόσο είχαν δημιουργηθεί πολλές αμφιβολίες για την ενοχή του.

Η Μαρία Σαμπανιώτη, ήταν «μια διαβολική γυναίκα» κατά τον εισαγγελέα, καθώς τον Ιανουάριο του 1992, δηλητηρίασε 7 άτομα, τα τρία από τα οποία πέθαναν, προσφέροντάς τους τηγανόψωμα με παραθείο. Αν και αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες, ο τύπος της εποχής έγραψε ότι το κίνητρό της ήταν η εκδίκηση για την απόρριψη της κόρης της.