Ο κλινικός όρος «Dysthymia» προέρχεται από το αρνητικό πρόθεμα «δυς» και την λέξη «θυμός». Στην καθημερινότητα παραπέμπει σε άσχημη ψυχολογική διάθεση, ενώ στην ψυχιατρική και την ψυχολογία αναφέρεται σε έναν τύπο κλινικής κατάθλιψης. Αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια ως διαγνωστική κατηγορία και περιλαμβάνεται στις συναισθηματικές διαταραχές.

Υπάρχει σαφής διαφοροποίηση ανάμεσα στην Μείζονα Κατάθλιψη και την Δυσθυμία, με την δεύτερη να θεωρείται πιο ήπια, χωρίς να παρεμβαίνει στη λειτουργικότητα του ατόμου σε τόσο μεγάλο βαθμό.

Η δυσθυμία δεν θα πρέπει όμως να θεωρείται αμελητέα καθώς μπορεί να έχει πολύ αρνητικές συνέπειες στις διαπροσωπικές σχέσεις και καθημερινές δραστηριότητες του ατόμου αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα.

Τα αίτια δεν είναι απολύτως γνωστά. Είναι το αποτέλεσμα πολλών παραγόντων όπως περιβαλλοντολογικών, βιοχημικών, γενετικών και κληρονομικών που σε συνδυασμό συμβάλλουν στην εμφάνισή της. Ιδιαίτερα σε βιοχημικό επίπεδο η έλλειψη σεροτονίνης ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την εμφάνιση της.

Στρεσσογόνα γεγονότα, όπως ένας θάνατος, μία απώλεια, ένας χωρισμός, η κακοποίηση, οι διαταραγμένες προσωπικές ή επαγγελματικές σχέσεις, τα οικονομικά προβλήματα και η ψυχολογική βία είναι πιθανόν να οδηγήσουν σε δυσθυμία.

Τα συχνότερα συμπτώματα περιλαμβάνουν: μειωμένη ενέργεια, κόπωση, δυσκολία συγκέντρωσης, χαμηλή αυτοεκτίμηση, απώλεια σεξουαλικού ενδιαφέροντος, αναποφασιστικότητα, απελπισία, αδυναμία λήψης αποφάσεων, αναβλητικότητα, διαταραχές του ύπνου και της όρεξης.

Για την διάγνωση της δυσθυμίας τα παραπάνω θα πρέπει να είναι εμφανή για διάστημα μεγαλύτερο των δύο ετών.

Στην μείζονα κατάθλιψη εμφανίζονται δύο παραπάνω συμπτώματα που δεν εμπίπτουν στην διάγνωση της δυσθυμίας: η ανηδονία (έλλειψη ευχαρίστησης, αίσθημα ανικανοποίητου) και ψυχοκινητική επιβράδυνση (ληθαργικότητα).

Επίσης, για την διάγνωση της μείζονος κατάθλιψης θα πρέπει να πληρούνται πέντε βασικά συμπτώματα και όχι τρία με τα συμπτώματα να έχουν διάρκεια δύο εβδομάδες και όχι τουλάχιστον δύο χρόνια.

Σύμφωνα με το Γνωστικό Συμπεριφορικό μοντέλο, οι αρνητικές σκέψεις, πεποιθήσεις και εικόνες καθορίζουν τα συναισθήματά και την συμπεριφορά.  Τα άτομα με συναισθηματικές διαταραχές όπως η δυσθυμία και η κατάθλιψη υπερτιμούν και επικεντρώνονται περισσότερο σε αρνητικά γεγονότα, υποτιμώντας τα θετικά, ενώ οι πυρηνικές τους πεποιθήσεις σχετίζονται με αναξιότητα, διαιωνίζοντας τον Φαύλο Κύκλο της χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Ο κίνδυνος εμφάνισης είναι από 0.8 ως 6%, με τις γυναίκες να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο. Αν δεν υπάρξει έγκαιρη θεραπευτική παρέμβαση, η διαταραχή θα συνεχιστεί στη διάρκεια της ζωής του ατόμου.

Η δυσθυμία μπορεί να συνυπάρχει με μείζονα καταθλιπτική διαταραχή, κατάχρηση ουσιών, διαταραχές προσωπικότητας και άγχους.

Η θεραπεία μπορεί να είναι φαρμακευτική, ψυχοθεραπευτική ή και ένας συνδυασμός των δύο.

Όσον αφορά την ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση καμία παρέμβαση δεν διεκδικεί την αποκλειστικότητα ενώ οι αναστολείς της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης (SSRI) θεωρούνται τα νεότερα και ασφαλέστερα φάρμακα για την αντιμετώπιση της.