Αν και οι κρίσεις πανικού αποτελούν ίσως την συχνότερη μορφή έκφρασης άγχους, ωστόσο τα άτομα που τις βιώνουν τις χαρακτηρίζουν ως ένα «τρομακτικό βίωμα» που κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει.

Ως μαθημένη εμπειρία πλέον, ο φόβος που πηγάζει από τις κρίσεις πανικού καταγράφεται στον εγκέφαλο, οδηγώντας το άτομο στην υπερπροσπάθεια και την υπερπροστασία ακόμα και για καθημερινές δραστηριότητες ρουτίνας.

Οι κρίσεις πανικού είναι απρόβλεπτες καθώς εμφανίζονται απότομα και αιφνίδια λόγω της αυτοματοποιημένης παρερμηνείας σκέψεων και εξωτερικών ερεθισμάτων ως απειλητικά.

Ο οργανισμός κατόπιν αντιδρά μέσω του μηχανισμού «φυγής ή πάλης» με αποτέλεσμα φυσιολογικές βιολογικές διεργασίες που ερμηνεύονται καταστροφικά λόγω του φόβου «απώλειας ελέγχου» ή «τρέλας». Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν: δύσπνοια, εφίδρωση, ναυτία, ρίγος ή εξάψεις, τάση για λιποθυμία, ζάλη, ανησυχία, τρόμο, πλάκωμα στο στήθος, ταχυκαρδία και αίσθημα αδειάσματος κεφαλιού.

Το αίσθημα της απελπισίας εγκλωβίζει το άτομο σε έναν φαύλο κύκλο όπου κυριαρχεί το χειρότερο και πιο ακραίο σενάριο που μπορεί να συμβεί ακόμα και για την πιο απλή κατάσταση. Συχνά μη μπορώντας να υπάρξει μία εξήγηση τα προβλήματα αποδίδονται σε δυσάρεστες εμπειρίες, τους σημαντικούς άλλους και βιώματα από το παρελθόν και όχι στην διαστρεβλωμένη αντίληψη απέναντι σε αυτά. Άλλες φορές είναι πιθανό να δημιουργηθεί μία αρνητική εικόνα για τον εαυτό ενισχύοντας και ενδυναμώνοντας τις αρχικές πεποιθήσεις (π.χ. είμαι ευαίσθητος, νευρικός κ.α.).

Τα αίτια λοιπόν βρίσκονται στην δομή της προσωπικότητας του ατόμου, τις δυσλειτουργικές αντιλήψεις και τις μη ωφέλιμες πεποιθήσεις. Παρατηρείται μία αδυναμία κατανόησης ότι τα συμπτώματα των κρίσεων πανικού είναι το αποτέλεσμα των αντιφατικών επιθυμιών, φόβων και διαστρεβλώσεων τα οποία καλούν το άτομο να (δια)φύγει από κάθε κατάσταση με έναν παράδοξο τρόπο.