14.6.87. Η αξεπέραστη ημερομηνία, η ημερομηνία ορόσημο για το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα.

Η Ελλάδα θα νικήσει στον τελικό τη Σοβιετική Ένωση στην παράταση , με τις θρυλικές βολές του τίμιου γίγαντα Αργύρη Καμπούρη, ενώ ο Γκάλης είχε αλωνίσει με 40 πόντους και τρία σερί τρίποντα, όταν πήγε να πάρει διαφορά το ξανθό γένος.

Ο Φάνης Χριστοδούλου έκανε μεγάλο τουρνουά και οι Ατλάντα Χοκς θα τον κάνουν ντραφτ, σε εποχές που σνόμπαραν κάθε παίκτη που δεν ήταν της δικής τους παραγωγικής διαδικασίας.

Της δικής μας παραγωγικής διαδικασίας ήταν όλοι, πλην του Νικ που μεγάλωσε στα ξένα και ευτυχώς ήλθε εδώ (στη μεγαλύτερη σαχλαμάρα που έχουν κάνει οι σκάουτερς του NBA).

Αυτό που δεν έχει επισημανθεί, δεν έχει αναλυθεί, είναι πως κανείς δεν ήταν πάνω από 30 ετών!

Φρέσκια, με θέληση για διάκριση, είχε τα νιάτα για “μυστικό όπλο”.

Οι 12 παίχτες που συγκρότησαν την εθνική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ του 1887 μαζί με τις τότε ηλικίες τους: Νίκος Γκάλης (Άρης Θ., 29 ετών, γεννημένος τον Ιούλιο του 1957), Παναγιώτης Γιαννάκης (Άρης Θ., 28 ετών), Παναγιώτης Φασούλας (ΠΑΟΚ, 24 ετών), Φάνης Χριστοδούλου (Πανιώνιος, 22 ετών), Μέμος Ιωάννου (Παναθηναϊκός, 29 ετών, γεννημένος τον Απρίλιο του 1958), Λιβέρης Ανδρίτσος (Παναθηναϊκός, 27 ετών), Αργύρης Καμπούρης (Ολυμπιακός Π., 25 ετών), Νίκος Σταυρόπουλος (ΠΑΟΚ, 27 ετών), Νίκος Λινάρδος (Πανιώνιος, 23 ετών), Μιχάλης Ρωμανίδης (Άρης Θ., 21 ετών), Νίκος Φιλίππου (Άρης Θ., 24 ετών), Παναγιώτης Καρατζάς (Παγκράτι, 21 ετών).

Ο Δράκος γεννημένος την Πρωτοχρονιά του 1959 θα είναι ο τρίτος μεγαλύτερος, σε μια ομάδα που ήταν νεανική βάσει σχεδιασμού αλλά και συγκυριών.

Κι αυτό γιατί ο συγχωρεμένος Κώστας Πολίτης έψηνε τον Τάκη Κορωναίο να ξαναπαίξει για την Εθνική, ξεκαθαρίζοντας του όμως πως πεντάδα θα παίζει το δίδυμο Γκάλη-Γιαννάκη. Ο γεννημένος στις 8.10.52 Τάκης δε δέχθηκε να έρχεται από τον πάγκο (έχει παραδεχτεί πως ήταν το μεγαλύτερο του λάθος) κι έτσι η ομάδα ήταν εξόχως νεανική.

Αυτός όμως που δέχτηκε να παίξει ένα δεύτερο ρόλο επιθετικά και να εστιάζει στην οργάνωση του παιχνιδιού και στην άμυνα του καλύτερου παίκτη των αντιπάλων ήταν ο Δράκος.

Ο Γιαννάκης περιόρισε τον Πέτροβιτς δύο φορές και στον τελικό κράτησε τον Μαρτσουλιόνις (που έκανε μετά τεράστια καριέρα στο ΝΒΑ) μόλις στους 16 πόντους.  Παράλληλα ο Γιαννάκης έβαλε 10 με δύο τρίποντα.

Το σήκωσε όντας ο παλιότερος στην ομάδα (ντεμπούτο το 1976 σε ομάδα με Ντουξάιρ και Χάρη Παπαγεωργίου, Γιατζόγλου, Καρατζολίδη κτλ). Για αυτό και στην Εθνική φορούσε ο Γιαννάκης το “6” και ο Γκάλης το “4”, ενώ στον Άρη ο Γκάλης ήταν πιο παλιός και είχε το “6” με τον Γιαννάκη να φορά το “5”.

Αυτά για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί.

Ένα δεύτερο κρίσιμο σημείο για τον τελικό του 1987 που επίσης ξεχνάμε, είναι η προσφορά του Λιβέρη Ανδρίτσου, που έκανε μεγάλο ματς ερχόμενος από τον πάγκο και έδωσε πνοή τη στιγμή που το κολασμένο ΣΕΦ πάγωσε: ήταν το σημείο που ο Γιαννάκης απεβλήθη με 5 φάουλ

Ο Λιβέρης ήταν ένας παίκτης που μάλλον υποτίμησαν στην ανάλυση τους οι Σοβιετικοί και ο οποίος τους έκανε ζημιά στέλνοντας συν τα υπόλοιπα που έκανε το ματς στην παράταση.

Η Εθνική της εποχής του χρυσού του 1987 είχε 4 πυλώνες: Γκάλης-Γιαννάκης-Φασούλας-Φάνης και όλοι οι άλλοι ρολίστες.

Όταν ο Νικ θα αποσυρθεί το 1991 θα μείνουν οι 3 σωματοφύλακες, με διαρκή πλασαρίσματα στην τετράδα, ως το 1996 και την Ολυμπιάδα, τότε που μετά από 20 χρόνια με τα γαλανόλευκα, που πει αντίο ο μεγάλος αρχηγός.