Στο γνώριμο σκηνικό των δεκάδων πυρκαγιών βρίσκεται η χώρα, σε βαθμό που η αναζωπύρωση του κορωνοϊού να μην αποτελεί προτεραιότητα.

Στη νότιο Ελλάδα η μεγαλύτερη καταστροφή, σε Ιτέα, Ψάθα, Κρανίδι, αλλά και Αργολιδοκορινθία και ασφαλώς Δυτική Ελλάδα στους Αχαιούς και στους Ηλείους

O ποιητής Ιωάννης Πολέμης (1862-1924) είχε θέσει το ερώτημα και είχε απαντήσει με επάρκεια για την εποχή του.

Τι είναι η πατρίδα μας;

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι;
Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που ‘χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

Υπάρχει όμως και το νεότερο άσμα σε στίχους Σάκη Μπουλά και μουσική Μιχάλη Ρακιντζή του 1988 που έθετε το θέμα της οικοπεδοποίησης, της ενεργειακής κρίσης, του τουρισμού, του πολιτισμού, της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής και της πολιτικοποίησης του ποδοσφαίρου και λοιπών αθλημάτων, του φέικ και του εφέ, του βούρδουλα και του Μπίθουλα. Ακόμη και για το μετρό, αν σκεφτεί κανείς τη Σαλονίκη, οι στίχοι είναι τρομακτικά, αλλά εντελώς  επίκαιροι:

“Τι είναι η πατρίδα μας;

Μην είναι οι κάμποι, μην είναι οικόπεδα, μην είναι βουνά,

μην είναι δασάκι που το καίνει και λάμπει, Φιλέλληνες.

Μην είν΄θρησκεία με αρχηγό το Γκάλη

Ολυμπιακάρα και ξερό ψωμί

και ΠΑΟ ολέ και γκολ με το τσουβάλι και τρίποντα;

Θέλω να μένω πάντα στην Ελλάδα
Ν’ ανοίγω τρύπες για να βρω μετρό
Και τα ταξί να καίνε φασολάδα
Και κάρβουνο…

Μην είν’ τα έθιμά μας που αλλάζουν
Πιάτα στην πίστα και BMW χρυσή
Κατεψυγμένα τα αρνάκια που σφάζουν
Στα Σάλωνα…

Και οι τουρίστες το φιλότιμό μας
Με Polaroid κάνουν καρτποστάλ
Κι αυτοί μας πιάνουνε τον Κολοσσό μας
Γι’ αντάλλαγμα…

Θέλω να μένω πάντα στην Ελλάδα
Ν’ ανοίγω τρύπες για να βρω μετρό
Και τα ταξί να καίνε φασολάδα
Και κάρβουνο…

Μην είναι είναι μέλισσες και Μαστρογιάννη
Μην είν’ ο αρχαίος μας πολιτισμός
Μην είναι ματ με γυαλισμένα κράνη
Και βούρδουλας…

Γέλα πουλί μου, πάλι ξαναγέλα
Κάν’ το κορόιδο μη ρωτάς γιατί
Εδώ είν’ Βαλκάνια και σαλμονέλα
Και Μπίθουλας…”