Τέτοιο ρεσιτάλ κουτσαρίσματος το ευρωπαϊκό μπάσκετ είχε χρόνια να δει.

Η Ισπανία με το “μέτριο ρόστερ” είναι στον τελικό.

Χαλαρά, με χαμηλά τον πήχυ των προσδοκιών μπήκε στη διοργάνωση. Ο Σκαριόλο πριν τον ημιτελικό, έπλεξε το εγκώμιο της Γερμανίας.

Παράλληλα ετοίμαζε τα δόκανα. Παίκτες για ειδικές αποστολές, ροτέισον για σεμινάριο κι ένα ποτ πουρί από ζώνες: 3-2. 2-3, ματς απ, ακόμη και την αρχαία ζώνη 1 μαν του μαν 4 ζώνη έβγαλε από τη ναφθαλίνη.

Είχε τη μπάλα ο Σρέντερ, έβλεπε πχ μπροστά του ζώνη 3-2 έδινε το σύστημα, σκριν στην κορυφή ή υπερφόρτωση, το γύρναγαν μετά την πρώτη πάσα από 3-2 με ματς απ ζώνη, τουρλουμπούκι η επίθεση των Γερμανών. Κατάφερε να κρατήσει χαμηλά και τον Τάις, τον μοναδικό ποιοτικό ψηλό των Γερμανών.

Το θέμα είναι πως κέρδισε, κρατώντας τους Γερμανούς κάτω από το 40% στα τρίποντα, ενώ η πληθώρα των δικών του επιλογών στην επίθεση εξέπληξε τους πάντες.

Ο Brown είχε πολύ καλά ποσοστά, δεν πήρε όλες τις επιθέσεις, πήρε όμως τις κρίσιμες

Στο τελικό η Ισπανία: δεν είναι ο ομάδα με τους καλύτερους παίκτες, αλλά είναι η καλύτερη ομάδα κι αυτό γιατί: έχει πλάνο, έχει ρόλους, έχει ουσία.

Τα εύσημα στον Σκαριόλο και το προπονητικό του team, για την προετοιμασία και το απίστευτο κουτσάρισμα.

Είχε plan B όταν έμεινε πίσω, είχε plan C και στο 61-71 που έμοιαζε καταδικασμένη.

Θα παραφράσουμε την από τριακονταετίας καιβάλε ατάκα του Γκάρι Λίνεκερ.

Το μπάσκετ είναι ένα απλό άθλημα: 10 παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 40 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Ισπανοί.

Και ναι, συμφωνούμε αχώνευτος ο Ρούντι, αλλά είναι παικταράς ακόμη και στα 37 του και στο ρόλο που επέλεξε να έχει.

Στα τελευταία κρίσιμα λεπτά ο Σκαριόλο το είχε μέσα. Γιατί τότε και η σωστή επαναφορά είχε την αξία της.