Κανένας γρίφος δεν υπάρχει στην Ιταλία.

Είναι μεγάλοι γάτοι ο Σίλβιο και ο Σαλβίνι. Έβαλαν μπροστά ένα άφθαρτο πρόσωπο, τη Μελόνι της διπλανής πόρτας και σάρωσαν.

Πιάσανε τον παλμό του ιταλικού κόσμου, καβάλησαν το κύμα της όποιας αγανάκτησης και αμφισβήτησης, ενώ παράλληλα έχουν και κυβερνητική εμπειρία.

Τα πάντα όλα δηλαδή και όσοι ανησυχούν για τις  ..παρεκκλίσεις έξω δεξιά από το ευρωπαϊκό κεκτημένο δεν είναι καθόλου ενημερωμένοι.

Μόλις καταληφθεί η εξουσία τα κόζια αλλάζουν, βλέπουν τα θέματα πιο στρογγυλά, πιο απτά, πιο συστημικά, όλοι το ξέρουν αυτό, η διεθνής εμπειρία το δείχνει.

Η παρουσία άλλωστε στον συνασπισμό του χαλκέντερου Σίλβιο Μπερλουσκόνι, καθησυχάζει το σύστημα: δεν θα αλλάξει τίποτα και για το λόγο αυτό λένε πως θα αλλάξουν τα πάντα.

Θα ρίξουν καμιά φωτοβολίδα λάμψης όχι κρότου κατά της ΕΕ, καμιά στρακαστρούκα κατά του ΝΑΤΟ και στο τέλος της ημέρας η Ιταλία θα ανταποκριθεί στις διεθνείς της υποχρεώσεις.

Αν ήταν κάθε παλαβός που ανέβαινε στην εξουσία να κάνει το δικό του, η Ιταλία θα είχε σταματήσει να ήταν οργανωμένο κράτος προ πολλού.

Ή μήπως ξεχάσαμε τον Πέπε Γκρίλο αλλά και άλλους υποτίθεται σοβαρούς.

Σε κάθε περίπτωση οι εκλογές στην Ιταλία υπήρξαν γεγονός σημαντικό, αλλά αφορούν μόνο τη γειτονική χώρα και τις εκεί συνθήκες.

Όσοι φτιάχνονται με τη νίκη των ομοϊδεατών τους (ή έτσι νομίζουν τουλάχιστον) και ονειρεύονται θριάμβους πλανώνται πλάνην οικτράν.

Και τούτο διότι η κάθε χώρα έχει τα δικά της δεδομένα, τα δικά της απωθημένα, τα δικά της συλλογικά “για μένα”.

Έχει ένα ενδιαφέρον πως θα κινηθούν ως προς τον ουκρανικό πόλεμο, αλλά ίσως ούτε εκεί μπορέσουν να κάνουν τη διαφορά, μιας και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ρωσίας είναι αυτή τη στιγμή η επιστράτευση.

Και ας μην κάνουμε λάθος. Οι Ρώσοι είναι παλικάρια και θα πολεμήσουν λυσσαλέα όποιον τους την πέσει.

Αλλά για τη ρωσική επικράτηση στο Ντονμπάς, στην Ουκρανία που εδρεύει στο αρχαίο λίκνο των Ρως, στο Κίεβο, δε φαίνεται να ψήνονται καθόλου.

Οι Ιταλοί πάλι ψήθηκαν με τη Μελόνι και τα πεπόνια της.

Είπαμε κάθε λαός έχει τα δικά του, δεν κρίνουμε, ιδίως αν αναλογιστούμε όχι σε επίπεδο κομμάτων αλλά προσώπων, ποιος βάλαμε στη Βουλή την τελευταία δεκαετία…