Τζόνι Ντίλιντζερ, ένα όνομα, μια ιστορία.

Μια ιστορία στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης. Ένας κακοποιός που ταπεινώνει το σύστημα, ιδίως τις Τράπεζες, γίνεται είδωλο στα μάτια ενός χειμαζόμενου, φτωχοποιημένου και πολύπαθου λαού.

Και ο ίδιος ο Ντίλιντζερ κατανοούσε τη δύναμη του κόσμου, ξέροντας πως πρέπει να είναι μαζί τους. Δεν θα ανακατευτεί ποτέ σε απαγωγές, γιατί δεν αρέσουν στον κόσμο, θα ειδικευτεί στις ληστείες τραπεζών, τις οποίες θα εκτελεί μέσα σε 100 δευτερόλεπτα και βέβαια θα κάνει ρόμπα το σωφρονιστικό σύστημα, κάνοντας κινηματογραφικές αποδράσεις, αλλά και οργανώνοντας κι άλλες για συνεργάτες του, αφήνοντας πίσω του πτώματα δεσμοφυλάκων.

Οι τύποι σαν τον Ντίλιντζερ δεν ζουν πολύ. Στα 31 του χρόνια κατάφερε να γίνει μύθος, να αποτελέσει τον νούμερο ένα καταζητούμενο για το FBI του Χούβερ, ανθρώπου που θα αποτελέσει την ενσάρκωση για δεκαετίες την ενσάρκωση του βαθέως κράτους των ΗΠΑ.

Στον κινηματογράφο θα τον υποδυθεί ο Τζόνι Ντεπ στην ταινία του 2009: θα ενσαρκώσει με πληρότητα ένα στεριανό πειρατή, που θέλει τα λεφτά των τραπεζών και όχι των ανθρώπων που τυγχάνει τη στιγμή της ληστείας να βρίσκονται στο πιστωτικό Ίδρυμα. Προφανώς είναι πολύ ευγενική η φυσιογνωμία του Ντεπ για ένα διαβόητο κακοποιό, αλλά 75 χρόνια μετά το θάνατο του Τζόνι, δεν έγινε και κάτι με ένα “πλυντηριάκι”.

Η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη, ιδίως όταν το οργανωμένο έγκλημα θεώρησε την παρουσία του  βάρος, μπροστά σε άλλα “πρότζεκτ” που είχαν περίτεχνα στηθεί στο Μεσοπόλεμο, μέσα στην Ύφεση.

Είχαν χρησιμοποιήσει τη δεινότητα του στις ληστείες τραπεζών, αλλά και την κτηνωδία του: τελείωνε με τους “τελειωμένους” γρήγορα κι αποφασιστικά.

Άλλωστε ο τύπος που έφαγε 10 χρόνια κάθειρξη για μια κλοπή 50 δολαρίων, ήταν δικό τους δημιούργημα. Μέσα στις φυλακές γνώρισε άτομα που βρίσκονταν πολύ ψηλά στον υπόκοσμο, όπως ο Πίερποντ και ο Φαν Μέτερ.

Όσον αφορά το σύστημα, η δράση του υπήρξε σημείο καμπής για την καθιέρωση των “διαπολιτειακών εγκλημάτων”.

Στη λαϊκή συνείδηση θα μείνει ως ήρωας παρά το γεγονός των 15 θανάτων και των δεκάδων τραυματιών που άφησαν πίσω οι ληστείες του.

Το κοινό είχε ανάγκη από ένα σύγχρονο “Ρομπέν των Δασών” δηλαδή των Τραπεζών. Ο Τζόνι προφανώς δεν ήταν τέτοιος, αλλά ας μην αφήσουμε αυτή τη λεπτομέρεια να χαλάσει μια όμορφη ιστορία.

Απόγονοι του (ανίψια του) θα αμφισβητήσουν το 2019 πως ο άνθρωπος που ήταν θαμμένος στην Ιντιάνα ήταν ο Ντίλιντζερ, δίνοντας τροφή σε σενάρια που τον ήθελαν να ζει χωρίς να βασιλεύει για δεκαετίες μετά, μέσα στον κόσμο που τον λάτρεψε, υιοθετώντας άλλη ταυτότητα και έχοντας τους πόρους από την πρότερη εγκληματική του δραστηριότητα.

Μάλλον τα πράγματα δεν ήταν έτσι, αλλά είπαμε αν ασχοληθούμε με την ψυχρή αλήθεια, θα καταρρεύσουν όλοι οι μύθοι και ο κόσμος τους χρειάζεται. Ιδίως τους παραβατικούς, να “καλύπτεται” ψυχολογικά από τη δράση τους.