Αν σας ξέφυγε μέσα στην καραντίνα με τον ορυμαγδό των main stream σειρών, τότε την πατήσατε όπως εμείς.

Μιλάμε για ταινιάρα. Όχι γιατί είναι σχεδόν ένα φιλμ τριών ωρών, αλλά γιατί αυτά που διαπραγματεύεται ξεφεύγουν εντελώς από το στενό πλαίσιο της Δανίας στα τέλη του 19ου αιώνα, είναι πανανθρώπινα.

Είναι η σχέση με την οικογένεια, η όποια μικρή ή μεγάλη, σημαντική ή ασήμαντη οικογενειακή κληρονομιά, είναι το θρησκευτικό πλαίσιο ανατροφής, η επαναστατικότητα στα νιάτα, ο αναγκαστικός συμβιβασμός μετά τις “σφαλιάρες της ζωής”.

Σε όλα αυτά έρχεται να κουμπώσει η φιλοδοξία, τα όνειρα, ο οδικός χάρτης εκπλήρωσης τους.

Και μετά ξαφνικά και άνευ προφανούς λόγου, αλλά με βαθιά αιτία, η αλαζονεία, η οίηση, η πεποίθηση πως “όλα θα τα καταφέρω μόνος μου”.

Συνέπεια η αποκαθήλωση, ο αγώνας άνευ αντικρίσματος και τελικά η απόσυρση στο “ασφαλές” περιβάλλον της υπαίθρου, εκεί που έχουν θαφτεί πολλές προοπτικές και ο αγώνας είναι καθημερινός, μέρα με τη μέρα για την επιβίωση.

Είναι πολύ του συρμού η φράση “ο ήρωας πάλεψε με τους προσωπικούς δαίμονες”, όμως  στην περίπτωση του Lykke-Per (το Lykke στα δανέζικα έχει διπλή ερμηνεία, σημαίνει κ τυχερός κ ευτυχισμένος) του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Δανού συγγραφέα Henrik Pontoppidan, βρίσκει την απόλυτη σημασία του.

Μια ταινία που μας δείχνει πως το παρελθόν που έχουμε αποκηρύξει με κάθε δυνατό τρόπο, μπορεί να βγει μια μέρα στην επιφάνεια και να ανατρέψει το μέλλον.

Ένα φιλμ που παράλληλα πραγματεύεται και τους ασυνείδητους τρόπους επιλογής συντρόφου ζωής.

Μια ταινία ρεαλιστική με τρομερά κτήρια, κοστούμια, ατμόσφαιρα εποχής, αλλά κυρίως μια ταινία με εκπληκτική χαρτογράφηση ανθρώπινων χαρακτήρων.

Ο πλούτος, η φτώχεια, η θρησκευτικότητα, η προσφορά, το μετέωρο τότε άλμα στο μέλλον, ο μεγάλος στόχος που όταν έρχεται κοντά απομακρυνόμαστε, ίσως γιατί τότε δεν θα έχουμε άλλα όνειρα.

Μια ταινία που δεν είναι ανάλαφρη, δεν είναι αισθηματική κομεντί: ο τυχερός άνθρωπος δεν είναι ούτε τυχερός, ούτε μοναδικός.

Έχει μια τραγικότητα, μια σωρεία λανθασμένων επιλογών και στο τέλος ανακαλύπτει πως έγινε μια εξέλιξη του πατρικού προτύπου που μίσησε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

Ένα διαμάντι από το βορρά, από την παγωμένη Κοπεγχάγη θα μπει μέσα στο σαλόνι σας αν τη δείτε.

Οι ανθρώπινες σκέψεις και πράξεις μοιάζουν πολύ, ανεξαρτήτως εποχής και χώρας.