Βλέποντας κανείς την πληγωμένη γέφυρα Κερτς από παγιδευμένο με εκρηκτικά όχημα, είναι λογικό να αναρωτιέται “που οδεύουμε Βλαδίμηρε”;

Ο Πούτιν έχει τόσο φανατικό κοινό στην Ελλάδα, που σίγουρα ωχριά μπροστά στους αντίστοιχους δικούς του.

Τις πρώτες μέρες των νέων για την αντεπίθεση των Ουκρανών, ήταν πεπεισμένοι πως πρόκειται για ένα από τα “κόλπα” του ηγέτη που λατρεύουν ως ημίθεο, ως της Δύσης αντίβαρο. Τέτοια αγιοποίηση σπάνια συμβαίνει σε ηγέτη άλλης χώρας.

Θεωρούσαν πως πρόκειται για τακτική υποχώρηση του Πούτιν που στόχο είχε να φτάσει την πολιορκία στο Κίεβο, έξω ακριβώς από το γραφείο του Ζελένσκι.

Οι εβδομάδες έτρεξαν, ο ουκρανικός στρατός ανακαταλαμβάνει εδάφη, βρίσκοντας και τις φρικαλεότητες των ομαδικών τάφων.

Κάπου εκεί περίμεναν όλοι να σταματήσουν. Αλλά οι Ουκρανοί πήραν φόρα. Θέλουν πίσω και την Κριμαία που έχασαν αμαχητί και σε μια νύχτα το 2014.

Και τώρα τι θα κάνει ο Πούτιν;

Θα χτυπήσει με πυρηνικά για να τελειώσει τον πόλεμο και να πάρει μια συμφωνία περίπου όπως τη θέλει;

Θα βάλει απέναντι του τους πάντες;

Μάλλον όχι, ιδίως τώρα που η Δύση σκέφτεται πως μια πανωλεθρία των Ρώσων δεν την εξυπηρετεί μακροπρόθεσμα.

Ούτε η φυγή του 70χρονου πια Βλαδίμηρου από την εξουσία, βλέποντας τις εναλλακτικές.

Οπότε κάπου εκεί βρίσκεται ο οδικός χάρτης προς τον τερματισμό του πολέμου.

Ο οποίος θα τελειώσει όπως και να πάνε τα πράγματα στη θάλασσα.

Εκεί που εδώ και μήνες ψάχνουν τις γέφυρες συνεννόησης. Αυτή του Κερτς πήγε στον πάτο, αλλά υπάρχουν κι άλλες. Κι ας μην καταλήγουν ντε και καλά στην Κριμαία.