Μετά την επιχείρηση της Αστυνομίας στα προσφυγικά, ξανάνοιξε μια παλιά συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει με αυτά τα κτήρια που κοντεύουν τον αιώνα ζωής.

Χαρακτηριστικό οικιστικό δείγμα του μοντερνισμού, έγινε το απόλυτο εργαλείο σουρεαλισμού.

Η γειτνίαση των προσφυγικών με το έργο της διπλής ανάπλασης, που θα μετατρέψει το γήπεδο της Λεωφόρου σε μουσείο του Παναθηναϊκού και πάρκο, κάνει ακόμη πιο επιτακτική τη συζήτηση. Και κυρίως την απόφαση.

Βάλτε στην εξίσωση πως ακριβώς από κάτω θα μεταφερθεί όλη η Ευελπίδων. Μαζί με τον Άρειο Πάγο και το Εφετείο.

Είναι προφανές πως η τωρινή κατάσταση, διαμορφωμένη εν πολλοίς από την αδιαφορία και τον ωχαδελφισμό, έφτασε στο τέλος της.

Η ανάδειξη τους, μέσα από την ανακαίνιση, είναι βάσει και των δικαστικών αποφάσεων μονόδρομος.

Η κουβέντα που επίσημα ονομάζεται δαιβούλευση, θα πρέπει να αφορά την αξιοποίηση, ήτοι αν θα προχωρήσουν παλιότερες προτάσεις να μετατραπεί σε ξενώνα συνοδών ασθενών στο παρακείμενο αντικαρκινικό Νοσοκομείο ή θα λάβει κάποια άλλη χρήση.

Σε κάθε περίπτωση η τωρινή κατάσταση προσβάλει κυρίως τους μικρασιάτες και όλους τους πρόσφυγες που ήλθαν τότε στον κυρίως ελλαδικό κορμό, ένα γεγονός τραυματικό, η υπόμνηση του οποίου έγινε με δεκάδες εκδηλώσεις σε κάθε γωνιά της χώρας.

Φτάνει να μη δούμε κανά μυστήριο πρότζεκτ, προωθούμενο από κάθε λογής συμφέροντα, μη δούμε καμιά ομορφιά, καμιά νεοελληνική τσαχπινιά, από αυτές τις ωραίες που κάποιοι μυστήριοι και σκοτεινοί κυνηγούν το χρήμα εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, τύπου Κιβωτού, αλλά και λοιπών “αγαθοεργιών”.

Θα ξεκινήσει καμιά σοβαρή συζήτηση για τα προσφυγικά ή θα μείνουμε στη χαζομάρα, στις τυφλές ιδεοληψίες και στην εργαλειοποίηση του κτηριακού συγκροτήματος με τις συστάδες δέντρων, που παράγει και συστοιχίες ανοησίας;