Υπάρχουν σειρές καλές, λίγες εξαιρετικές, κάποιες που απλά βλέπονται.

Το Inside Man του Netflix δεν ανήκει σε καμία από αυτές τις κατηγορίες. Είναι μια ανοησία, μια σαχλαμάρα τεσσάρων επεισοδίων.

Η πλάκα είναι πως οι βασικοί ρόλοι είναι δημοφιλή πρόσωπα όπως του David Tennant (Doctor Who) και του υποψήφιου για Όσκαρ, Stanley Tucci. Μάλιστα τη δημιουργία και το σενάριο της σειράς υπογράφει ο επίσης γνώριμος Steven Moffat των Doctor Who και της εξαιρετικής σειράς ‘Sherlock’ του BBC.

Το πρόβλημα της σειράς είναι το σενάριο. Κραυγαλέες αντιδράσεις για να οδηγηθούν τα πράγματα εκεί που έχουν προαποφασιστεί για να πάει η φάση σε μια υποτίθεται δραματική κορύφωση.

Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ο χαρακτήρες. Έχουμε από τη μία τον Stanley Tucci, έναν απολύτως κουλ εγκληματολόγο που δολοφόνησε τη γυναίκα του και περιμένει την εκτέλεσή του στη φυλακή, όσο την ίδια ώρα βοηθάει με ευρηματικό τρόπο να λυθούν ανεξιχνίαστες υποθέσεις για όποιον έχει τα μέσα να τον προσεγγίσει. Έχει βοηθό μάλιστα, ένα τύπο που σκότωσε 14 γυναίκες, αλλά έχει μνήμη μαγνητόφωνου και είναι κι αυτό κάτι σαν βοηθός ντέτεκτιβ.

Οκ πες, μετά έχουμε τον αιδεσιμότατο της ενορίας, ο οποίος κάνει τη μια ανοησία μετά την άλλη, χωρίς λόγο, υποτίθεται με μια εσωτερική μάχη μέσα του, αλλά τελικά βγαίνει περισσότερο σε δραματικό mr Bean, μετά από τόσες γκάφες.

Τι ηθικό δίδαγμα της μίνι σειράς είναι πως όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι, αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο και οι συγκυρίες, η “κακή μέρα”.

Ένα εξίσου βλακώδες συμπέρασμα που δεν προκύπτει από καμία εγκληματολογική έρευνα, η οποία για δεκαετίες μελετά γιατί διαφορετικοί άνθρωποι που εκτέθηκαν στις ίδιες καταστάσεις και συγκυρίες, συμπεριφέρθηκαν διαφορετικά, άλλοι παραβατικά και άλλοι όχι.

Συμπέρασμα: μην τη δείτε ακόμη κι αν έχετε τέσσερις ώρες για χάσιμο.

Είναι προτιμότερο να κοτάτε το ταβάνι. Τουλάχιστον δεν θα εκνευριστείτε.