Καλοκαίρι του 1965. Ο Χουάν Βελάσκεθ, ασφαλιστής σε μεγάλη τράπεζα της Μαδρίτης, ενώ έπινε στα γρήγορα τον πρωινό καφέ του, έριξε μια ματιά στη Marca πριν πάει στο γραφείο. «Η Ρεάλ προσφέρει 140000 δολάρια για έναν Έλληνα ποδοσφαιριστή». «Διάολε! Ο Πούσκας σταματάει όπου να ‘ναι και μας φέρνουν έναν Έλληνα, Παπεϊαόνα, Παπαοϊένε, Παππα.. Στο διάλο τα ελληνικά ονόματα.. Εντάξει, έχουμε τον Αμάνθιο και το Χέντο, πήραμε φέτος το πρωτάθλημα, αλλά έναν Έλληνα; Πού μάθανε μπάλα αυτοί;». Ήπιε την τελευταία γουλιά και τράβηξε γραμμή για την τράπεζα. «Και που παίζει αυτός ο Έλληνας; Στην ΑΕΚ Αθηνών; Ποια είναι αυτή η ομάδα; Μα καλά, με αυτούς δεν παίξαμε την άνοιξη ένα φιλικό; Α ναι! Στο 3-3! Είναι αυτός που μας έβαλε δυο γκολ! Ε καλός θα’ ναι τότε!»

Ο ήρωάς μας δεν είδε ποτέ τον Έλληνα με το δύσκολο όνομα με τη φανέλα της Ρεάλ. Οι επαρχιώτες Έλληνες παράγοντες δε δώσανε το καμάρι τους στην καλύτερα ομάδα του κόσμου για να μη θυμώσει ο κοσμάκης. Κι έτσι ο Μίμης Παπαϊωάννου έμεινε για πάντα στην ΑΕΚ, αφού τα παράτησε για λίγο θυμωμένος γιατί δεν τον άφησαν να φύγει. Το γινάτι κράτησε λίγο. Παράτησε τον Καζαντζίδη, γύρισε «στα Φιλαδέλφεια» και τα ρέστα είναι ιστορία.

Τυχεροί όσοι τον είδαμε να παίζει. Η γενιά μου τον πρόλαβε στα τελειώματα. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα λέει η παροιμία. Και ο Μίμης είχε καλά στερνά. Ήταν ο αρχηγός στην ομάδα του θείου Λουκά. Πάντα μετρημένος και πάντα επαγγελματίας, είναι σίγουρο ότι θα τα κατάφερνε όπου κι αν έπαιζε.

Τα επιτεύγματά του θα τα διαβάσετε αλλού. Εγώ θα θυμάμαι πάντα την κεφαλιά με την QPR -πως τα κατάφερε ένας Θεός το ξέρει- και τον πανηγυρισμό με τα χέρια ανοιχτά. Σαν την ψυχή του…