Στα 70 χρόνια της βασιλείας της η Ελίζαμπεθ, έκανε τα πάντα για να διατηρήσει τον  μεσαιωνικό Θεσμό σε φόρμα, να μην ξεπέσει, να μην ξεφτίσει. Και να μην ξεφτιλιστεί…

Οι παραδοσιακοί Βρετανοί πάντως δεν θα άλλαζαν το θεσμό, έστω κι αν ένας βασιλιάς ήταν …παραφωνία. Είναι τόσο βαθιά ριζωμένη η Βασιλεία στη Βρετανία για πάνω από χίλια χρόνια, που θεωρείται σχεδόν βέβαιη η επιβίωση του.

Όπως έχει εύστοχα λεχθεί στο μέλλον, σε 100 ή σε 300 χρόνια θα υπάρχουν στον κόσμο 5 βασιλιάδες, οι 4 της τράπουλας και ο Βασιλιάς της Αγγλίας.

Στον ελληνισμό θα ξυπνά για πάντα τις μνήμες της ΕΟΚΑ και την άρνηση της να δώσει χάρη στον Ευαγόρα, τον Καραολή και τον Δημητρίου.

Σε λίγα χρόνια θα έφευγε από το Νησί, κρατώντας μόνο τις βάσεις και οι νεαροί ήρωες του απελευθερωτικού αγώνα στην Κύπρο, δεν θα είχαν το προνόμιο να ζήσουν και να πεθάνουν στα βαθιά τους γεράματα όπως εκείνη.

Θα μείνουν φυλακισμένοι και στα μνήματα τους για να μην ξεσπάσουν ταραχές, που ίσως χαλούσαν το απογευματινό τσάι της Βασιλίσσης.

Λίγοι θυμούνται πως υπήρξε τυχερή στη ζωή της από τα μικρά της χρόνια. Ήταν 10 ετών, όταν στις 11 Δεκεμβρίου του 1936 ο αδερφός του, Εδουάρδος Η΄, παραιτήθηκε από τον θρόνο εξαιτίας ενός σκανδάλου, με αποτέλεσμα ο πρίγκιπας Αλβέρτος να τον διαδεχθεί ως Γεώργιος ΣΤ΄. Η στέψη πραγματοποιήθηκε στις 12 Μαΐου του 1937. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πατρός της η Μεγάλη Βρετανία αντιμετώπισε τη μεγαλύτερη πρόκληση των τελευταίων αιώνων, τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Την ενδιαφέρουσα ιστορία του Βασιλιά Γεωργίου Στ’ την είδαμε στην αριστουργηματική ταινία «Ο Λόγος του Βασιλιά». Σε αυτήν ξετυλίγεται το πρόβλημα που είχε στην ομιλία του, καθώς ήταν τραυλός. Και μιας και τότε οι μονάρχες απευθύνονταν στον λαό τους σε livε ραδιοφωνική μετάδοση, έπρεπε να τα πει, χωρίς να κολλάει.

Πέθανε μόλις 57 ετών, το 1952 και αφού δεν έχει γιο, ο θρόνος πήγε στην Ελισάβετ, σε πολύ μικρή ηλικία, στα 26 της.

Ο Κάρολος που τη διαδέχτηκε θα είχε βγει τουλάχιστον έξι χρόνια στη σύνταξη, ακόμη και με το διαβόητο Νόμο Κατρούγκαλου.

Η Ελίζαμπεθ είχε τη σοφία να μην χρησιμοποιήσει το περίφημο βασιλικό προνόμιο σε καμιά περίπτωση, ακόμη κι όταν της το ζήτησαν διάφοροι πολιτικοί

Το προνόμιο στην πράξη δεν είναι τίποτα άλλο από το κατάλοιπο διακριτικής ή αυθαίρετης εξουσίας που ανά πάσα στιγμή αφήνεται νομικά στα χέρια του στέμματος. Το προνόμιο είναι απομεινάρι της αρχικής εξουσίας του Στέμματος. Κάθε πράξη που μπορεί να κάνει νόμιμα η εκτελεστική κυβέρνηση χωρίς την εξουσία μιας Πράξης του Κοινοβουλίου γίνεται δυνάμει του προνομίου.

Εξαιρετικά ασαφές και η Ελίζαμπεθ ήταν πρακτικός άνθρωπος. Άλλωστε είχε πολλά σκάνδαλα στο παλάτι να αντιμετωπίσει, γιατί αργία μήτηρ πάσης κακίας.

Πέρα από τον Κάρολο, είχε τον Άντριου, ενώ τον Φίλιππο μάλλον τον κουλάντριζε με ευχέρεια.

Με την ίδια απάθεια αντιμετώπισε και το Brexit, το οποίο θεωρητικά έδινε πόντους στη Μοναρχία. Ένας θεσμός που συμβολίζει την ανεξαρτησία και την (περασμένη) Αυτοκρατορία, είναι περισσότερο χρήσιμος σε ένα έθνος, όταν απομακρύνεται από υπερκρατικές οντότητες τύπου ΕΕ.

Σε κάθε περίπτωση ο κάθε μονάρχης ενδύει την εξουσία του με τα δικά του χαρακτηριστικά. Μπαίνουμε στην εποχή του πράσινου Καρόλου, φεύγουμε από τη μεταπολεμική Ελισάβετ, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη Βρετανία και τον υπόλοιπο κόσμο.

Γιατί κακά τα ψέματα, η Βρετανία είναι ένα Νησί που συγκεντρώνει σχεδόν καθημερινά τα παγκόσμια βλέμματα. Και όχι μόνο για την Πρέμιερ Λιγκ.

Και τώρα με τον Κάρολο, τα μέσα δεν είναι το ίδιο σεβαστικά απέναντι του, όπως με την καλή γριούλα, Ελίζαμπεθ.