Οι ελεύθεροι σκοπευτές περιβάλλονται από μυστήριο, δόξα και τιμές.

Ιδιαίτερα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, μορφές όπως ο Ζάιτσεφ και ο Χάτσκοκ έχουν μείνει θρυλικές, υπερβαίνοντας τα στενά όρια της στρατιωτικής ιστορίας.

Βοηθά και ο κινηματογράφος ασφαλώς με τα σχετικά έπη (Εχθρός προ των Πυλών κ.α)

Υπάρχουν όμως και σχετικά αδικημένοι όπως ο Χέιχε, χωρίς διεθνή καριέρα, μιας και η Φινλανδία είναι μικρή χώρα και ο μύθος του “ανίκητου κόκκινου Στρατού, που συνέτριψε τους πάνοπλους και εκπαιδευμένους Ναζί” δεν έπρεπε να έχει καμία σκιά, καθόλου “αλλά” μετά το τέλος του Πολέμου.

Η φιγούρα του μοναχικού στρατιώτη, στο σώμα του οποίου κυλά παγωμένο αίμα, που κερνάει θάνατο τον ανυποψίαστο εχθρό, πουθενά δεν βρήκε ιδανικότερη ενσάρκωση από τον ανεπανάληπτο σκοπευτή και στη συνέχεια λαϊκό ήρωα της Φινλανδίας, Σίμο Χέιχε, ο οποίος σκότωσε 505 Σοβιετικούς με το τουφέκι του (και άλλους 200 με υποπολυβόλο) και έγινε ο Νο 1 κίνδυνος για τον Κόκκινο Στρατό κατά τον Χειμερινό Πόλεμο μεταξύ Φινλανδίας και ΕΣΣΔ.

Με την ολόλευκη στολή του, γινόταν κυριολεκτικά ένα με το χιόνι και μοναδικός στο “καρτέρι”: ο Χέιχε έθαβε τμηματικά το όπλο του για να μη φαίνεται, γευόταν πάγο για να μην τον προδίδουν τα αχνίζοντα χνώτα του, φρόντιζε να περιορίζει στο ελάχιστο τις αντανακλάσεις των μεταλλικών στοιχείων που θα μπορούσαν να φανερώσουν τη θέση του, ακόμα και για το «κλότσημα» του όπλου είχε βρει “πατέντα” ώστε να μην φαίνεται.

Οι Σοβιετικοί δεν είχαν απάντηση για τον Χέιχε και ισοπέδωναν απλώς τις πιθανές θέσεις του με το πυροβολικό τους ή έβαζαν στρατιές από ελεύθερους σκοπευτές ως αντίμετρο.

Και πράγματι μετά από τον όλεθρο που σκόρπισε, ένας θα του ανατινάξει το πρόσωπο στον αέρα, δίνοντας τέλος στο δολοφονικό του σερί.

Ο Χέιχε είχε συμβάλει τα μέγιστα, τόσο σε απώλειες όσο κυρίως στο να σακατέψει το ηθικό των Σοβιετικών.

Πρώτα χρόνια

Ο Σίμο «Σιμούνα» Χέιχε γεννιέται στις 17 Δεκεμβρίου 1905 στην κωμόπολη Ραουτγιέρβι, πολύ κοντά στα ρωσο-φινλανδικά σύνορα. Μεγάλωσε μέσα σε αγροτικό σπιτικό και συνήθιζε να βοηθά τους γονείς του στα κτήματα ήδη από πολύ μικρός. Με τον πατέρα του πήγαιναν συχνά για κυνήγι, κι έτσι ήρθε σε επαφή με το όπλο από ιδιαιτέρως μικρή ηλικία.

Ο Σίμο έδειξε την έφεσή του στο σημάδι και πριν καταταγεί ακόμα στον στρατό το δωμάτιό του ήταν γεμάτο με τρόπαια από σκοπευτικούς αγώνες. Σε ηλικία 20 ετών θα ξεκινήσει τη στρατιωτική του καριέρα, όταν κατατάσσεται στην Εθνοφυλακή της Φινλανδίας.

Ο «Λευκός Θάνατος» βρυχάται

Ήταν Απρίλιος του 1938 όταν οι αντιπρόσωποι της ΕΣΣΔ εξέφρασαν στην κυβέρνηση της Φινλανδίας τις ανησυχίες του Κρεμλίνου για επικείμενη επίθεση του Χίτλερ στη Μόσχα. Οι σοβιετικοί επιτελείς ανησυχούσαν ιδιαιτέρως ότι οι ναζί θα έρχονταν από την αποδυναμωμένη Φινλανδία και δεν έμοιαζαν να καθησυχάζονται από τις διαβεβαιώσεις της ουδέτερης Φινλανδίας ότι θα ήταν εκεί για να αποκρούσει οποιαδήποτε εισβολή του Αδόλφου.

Ο Κόκκινος Στρατός ήταν αποφασισμένος να προωθηθεί στα εδάφη της χώρας για να προϋπαντήσει τον εχθρό και δεν δεχόταν τα «όχι» της μικρότερης γείτονος. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν μέχρι τον Νοέμβριο του 1939, με τους Σοβιετικούς να προτείνουν ακόμα και τμηματική παραχώρηση εδαφών εκ μέρους των Φινλανδών που θα λειτουργούσαν ως ανάχωμα στη χιτλερική προέλαση στο Λένινγκραντ.

Στις 30 Νοεμβρίου 1939,  όλες οι συνομιλίες διακόπηκαν μονομιάς και ο Κόκκινος Στρατός εισέβαλε στη Φινλανδία. Ο μικρός συνοριακός δήμος του Ραουτγιέρβι βρέθηκε στη δίνη του πολέμου.

Μαθαίνοντας για τις εχθροπραξίες με τους Σοβιετικούς, πήρε τροφή, νερό, το λευκό καμουφλάζ και τη φινλανδική εκδοχή του φοβερού ρωσικού τουφεκιού Mosin-Nagant και πήγε να υπερασπιστεί τη χώρα του.

Μέχρι τότε είχε δει τη φήμη του να προηγείται του ατόμου του, αφού παρέμενε ο μόνος που μπορούσε να χτυπήσει στόχο στα 150 μέτρα κάπου 16 φορές το λεπτό! Ο υποδεκανέας του φινλανδικού στρατού είχε κάνει τη θητεία του στο στράτευμα, είχε υπηρετήσει για πολλά χρόνια στην Πολιτοφυλακή και κλήθηκε τώρα εσπευσμένα πίσω στον στρατό.

Τον στρατό μιας χώρας τριών εκατομμυρίων που είχε να αντιμετωπίσει τις ένοπλες δυνάμεις της κραταιής Σοβιετικής Ένωσης των 171 εκατομμυρίων! Όσο για την κατανομή δυνάμεων, υπολείπονταν κατά πολύ των Σοβιετικών, καθώς η αναλογία του πολέμου αποκρυσταλλώθηκε στο 1/100! Οι Σοβιετικοί διέθεταν επίσης 3.500 περισσότερα αεροπλάνα και εκατονταπλάσια άρματα μάχης.

O μόνος τρόπος ήταν λοιπόν αναγκαστικά ο ανταρτοπόλεμος και οι ελεύθεροι σκοπευτές επιστρατεύτηκαν ως αιχμή του δόρατος του ανορθόδοξου πολέμου. Ο Χειμερινός Πόλεμος του 1939-1940 ήταν εξαιρετικά δριμύς  καθώς σημειώθηκαν θερμοκρασίες-ρεκόρ εκείνο τον χειμώνα.

Ο Χέιχε φόρεσε ό,τι είχε και δεν είχε, κάλυψε τα ρούχα του με τη λευκή στολή, φόρεσε τα γάντια και τη μάσκα του, στρίμωξε μερικές κονσέρβες στον σάκο του και χώρεσε 50-70 σφαίρες στην παλάσκα του και έφυγε για το μέτωπο. Μαζί του είχε το τουφέκι και ένα υποπολυβόλο.

Κρυβόταν συνήθως στα χαμόκλαδα και περίμενε, πολλές φορές για μέρες και νύχτες, μέχρι να εμφανιστεί ο εχθρός. Οι Σοβιετικοί έτειναν να χρησιμοποιούν τους δρόμους κατά την επέλασή τους, κάτι που διευκόλυνε το έργο του ελεύθερου σκοπευτή, ο οποίος επέλεγε κρυψώνες που να βλέπουν στη δημοσιά.

Οι Σοβιετικοί ελεύθεροι σκοπευτές είχαν ρητές εντολές να ξετρυπώσουν τον ενοχλητικό Φινλανδό με το Mosin-Nagant M91. Ένας δεινός σοβιετικός ελεύθερος σκοπευτής είχε καθαρίσει μπόλικους Φινλανδούς στρατιώτες με το σκόπευτρό του, αλλά και τρεις αξιωματικούς.

Εκείνη τη μέρα είχε φάει άλλον έναν, προδίδοντας τη θέση του στον Χέιχε που καραδοκούσε. Με τον ήλιο να δύει σιγά σιγά, ο Σοβιετικός πίστεψε ότι η μέρα είχε τελειώσει και έκανε το μοιραίο σφάλμα να σηκωθεί στα γόνατά του. Με μια απίστευτη βολή από τα 450 μέτρα, η σφαίρα του Σίμο καρφώθηκε στο κεφάλι του.

Παρά την ατομική επιτυχία όμως του Χέιχε, όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο, οι Σοβιετικοί κέρδιζαν αργά και σταθερά τον πόλεμο. Οι Φινλανδοί είχαν οπισθοχωρήσει τουλάχιστον 40 χιλιόμετρα και η μονάδα των ελεύθερων σκοπευτών του 34ου Συντάγματος είχε τώρα να υπερασπιστεί έναν στρατηγικής σημασίας λόφο.

Και οι δύο πλευρές ήξεραν ότι οι Φινλανδοί ήταν αποδυναμωμένοι, χωρίς εφόδια και διαθέσιμες ενισχύσεις. Παρά ταύτα, οι λιγοστοί στρατιώτες υπερασπίζονταν ηρωικά το πέρασμα για εβδομάδες, φέρνοντας τους Σοβιετικούς σε αδιέξοδο.

Κατά την 21η Δεκεμβρίου 1939 ο Χέιχε έγραψε νέο ρεκόρ με 25 επιβεβαιωμένους θανάτους Σοβιετικών.

Οι Σοβιετικοί είχαν αντιληφθεί ότι ήταν ένας ο ελεύθερος σκοπευτής , δίνοντάς του το παρατσούκλι με το οποίο έμεινε στην Ιστορία: «Λευκός Θάνατος».

Μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, οι Σοβιετικοί πάλευαν ακόμα να καταλάβουν το ύψωμα, παρά την τεράστια αριθμητική υπεροχή και τον βαρύ οπλισμό τους. Σε μια μάχη μόνο, για παράδειγμα, 32 Φινλανδοί αντιμετώπισαν σχεδόν 4.000 Σοβιετικούς. Μόλις 4 έμειναν ζωντανοί για να δουν τη μεγαλειώδη νίκη τους!

Την ώρα που Άγγλοι και Γάλλοι έστελναν προσφορές για βοήθεια στους Φινλανδούς, οι Σοβιετικοί εντατικοποιούσαν τις πολεμικές προσπάθειές τους. Στις 6 Μαρτίου 1940, ο υποδεκανέας Σίμο Χέιχε καραδοκούσε σαν όλες τις άλλες μέρες για Σοβιετικούς.

Το σερί του δεν έλεγε μάλιστα να κοπάσει, αφού πριν το μεσημέρι είχε ήδη 40 σκοτωμούς στη φαρέτρα του. Η τύχη όμως είναι γένους θηλυκού και πάει πάντα με τους ικανότερους ή καμιά φορά με τους πιο πονηρούς.

Μια σφαίρα καρφώθηκε στο δεξί πάνω μέρος του σαγονιού του. «Το μισό του πρόσωπο λείπει», είπαν –ίσως με υπερβολή- στον ασύρματο οι άντρες που τον μετέφεραν στα μετόπισθεν.

Ο ελεύθερος σκοπευτής παρέμεινε σε κωματώδη κατάσταση αρκετές μέρες και ξύπνησε με θρυμματισμένο σαγόνι μεν, αλλά την ίδια δίψα για μάχη.

Τη μέρα που ξαναβρήκε ωστόσο τις αισθήσεις του, στις 13 Μαρτίου, είχε μόλις υπογραφεί η Συνθήκη της Μόσχας, που έδινε τέλος στον Χειμερινό Πόλεμο αναγνωρίζοντας τον γενναίο αγώνα των Φινλανδών. Οι Σοβιετικοί έπαιρναν στην κατοχή τους ένα καλό μέρος των φινλανδικών εδαφών, περιλαμβανομένης της γενέτειρας του Χέιχε, Ραουτγιέρβι. Κάπου 422.000 Φινλανδοί αναγκάστηκαν να ξεσπιτωθούν στον απόηχο του συμφώνου ειρήνης.

Ήταν μια πύρρειος νίκη καθώς όπως δήλωσε  εύστοχα σοβιετικός στρατηγός: «Κερδίσαμε αρκετά εδάφη για να θάψουμε τους νεκρούς μας».

Οι Φινλανδοί είχαν πολεμήσει λυσσαλέα και διατήρησαν την ανεξαρτησία τους, επιφέροντας βαριές απώλειες στους υπέρτερους στρατιωτικά Σοβιετικούς. Αν και έχασαν το 11% των εδαφών τους, έδωσαν ένα γερό μάθημα στον Στάλιν, που στόχευε χωρίς αμφιβολία στην πλήρη κατάκτηση και ταπείνωση των γειτόνων του. Οι απώλειες των Σοβιετικών ήταν πενταπλάσιες σε νεκρούς και τετραπλάσιες σε τραυματίες σε σχέση με τον σκανδιναβικό στρατό.

Όσο για τον Χέιχε, τον τίμησαν με πέντε μετάλλια μετά τον Χειμερινό Πόλεμο και μια προαγωγή άνευ προηγουμένου στα χρονικά: από υποδεκανέας, ανθυπολοχαγός!

Τώρα εξάλλου τον καλούσαν παντού να μιλήσει για τον άθλο, για το τρομερό ρεκόρ του. Αφού έγραψε κι ένα βιβλίο για τα πολεμικά του κατορθώματα, έζησε μια ήρεμη και μακρά ζωή μακριά από την ενεργό δράση.

Ο άνθρωπος που προκάλεσε χάος στον Κόκκινο Στρατό, δεν μιλούσε ποτέ για τα κατορθώματά του ούτε δημοσίως ούτε ιδιωτικώς! Ούτε περηφανευόταν πως δεν χρησιμοποίησε ποτέ σκοπευτική διόπτρα όπως όλοι οι συνάδελφοί του.

Στη χώρα του λατρευόταν ως εθνικός ήρωας, όμως πέρασε την υπόλοιπη ζωή του ταπεινά, δουλεύοντας ως ελαφοκυνηγός και εκτροφέας σκύλων αργότερα, συνεχίζοντας τη δύσκολη αποθεραπεία του για πολλά ακόμα χρόνια, η οποία του υπενθύμιζε  τις αιματοβαμμένες μέρες που τόσο ήθελε να αφήσει πίσω του.

Για κυνήγι ταράνδου πήγαινε με τον καλό του φίλο, τον πρόεδρο της χώρας Ούρχο Κέκονεν.

Όταν τον ρώτησαν πώς κατάφερε να εξοντώσει 505 εχθρούς με το τουφέκι του ελεύθερου σκοπευτή, χαμογέλασε και απάντησε λακωνικά: «Με εξάσκηση». Αν είχε τύψεις για τους εκατοντάδες θανάτους που προκάλεσε; «Απλά έκανα το καθήκον μου», απαντούσε  ξερά.

Άφησε την τελευταία του πνοή την 1η Απριλίου 2002, λίγα χρόνια πριν συμπληρώσει τον έναν αιώνα ζωής. «Ο θάνατος πήρε τον Λευκό Θάνατο», έγραψαν απέριττα και χωρίς τυμπανοκρουσίες οι τοπικές εφημερίδες.

Τελικά οι υπερβολές ταιριάζουν στους μέτριους. Ο Λευκός Θάνατος δεν είχε ανάγκη από προβολή. Η δράση του του χάρισε τη δόξα και την περίοπτη θέση στη φινλανδική ιστορία