Τα βασικά για τους Peaky Blinders τα γράψαμε.

Θα το πάμε παρακάτω μιας και η επικαιρότητα μας πηγαίνει προς τα εκεί.

Η σειρά αφορά το Μπέρμιγχαμ του 1919, όμως το στόρυ δανείζεται σύγχρονες (περισσότερο σύνθετες) πλοκές σχέσεων. Κι αν η διαπλοκή πολιτικής και οργανωμένου εγκλήματος είναι συνηθισμένη και με πολλά παραδείγματα ανά την υφήλιο, τι να πει κανείς όταν αρχιμαφιόζοι κατακτούν την εξουσία.

Ο Τόμυ Σέλμπυ εξελέγη βουλευτής των Εργατικών για το Μπέρμιγχαμ αν και αρχηγός της συμμορίας.

Το “σύστημα” δεν του χάλασε το χατήρι, μιας και οι υπηρεσίες του στον έλεγχο του ριζοσπαστικοποιημένου και με τάσεις για ένοπλη εξέγερση ρωμαλέου συνδικαλιστικού κινήματος υπήρξαν πολύτιμες.

Άλλωστε του έχει αδυναμία και ο Τσώρτσιλ. Έτσι τουλάχιστον αρέσκεται να λέει ο πρωταγωνιστής, όταν μιλά με τους “μυστικούς”.

Νακρωτικά, τζόγος, δολοφονίες αντιπάλων. Όλα από την ίδια πηγή και για τον ίδιο σκοπό. Την κυριαρχία. Δια του χρήματος, της εξαγοράς ή της επιβολής. Με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο.

Και στην παγκοσμιοποίηση το οργανωμένο έγκλημα υπήρξε πρωτοπόρο. Η συμμαχία της οικογένειας Σέλμπυ με τον ΑΛ Καπόνε υπήρξε σωτήρια για τους Peaky Blinders και επικερδής για τον αρχιμαφιόζο. Οι ΗΠΑ διψούν για αλκοόλ και την εποχή της ποτοαπαγόρευσης, το βρετανικό τζιν (που παράγουν οι Σέλμπυ) γίνεται της μόδας ανάμεσα στις Αμερικανίδες. Με οικονομικούς όρους θα λέγαμε πως ανοίγει μια νέα αγορά, δημιουργείται μια νέα ενεργή ζήτηση εκεί που υπήρχε έρημος. Η απαγόρευση “φροντίζει” οι τιμές να μένουν ψηλά.

Ένα άλλο σημείο που απογειώνει το ενδιαφέρον είναι το πως θα παρασύρουν τον αντίπαλο σε τόπο και χρόνο κατά τον οποίο θα είναι ευάλωτος, “ανοιχτός” και ανυποψίαστος για να τον καθαρίσουν ήσυχα-ήσυχα χωρίς πολλά-πολλά.

Μια κυρία που έχει προσωπικούς λόγους αντεκδίκησης καλεί τον Τόμας Σέλμπυ. Είναι προφανής παγίδα. Τόσο προφανής που είναι “μούφα”. Οι Ιταλοί μαφιόζοι υπό τον “Τσαγκρέτα” θα χτυπήσουν στο Νοσοκομείο που βρίσκεται ένας που γλίτωσε από τα αυτόματα.

Ο αγώνας μποξ θα είναι το προτελευταίο θέατρο της μάχης. Όλοι οι θεατές και οι συνοδοί του αντιπάλου έχουν ψαχτεί εξονυχιστικά, όμως οι Ιταλοί έχουν βρει τον τρόπο να περάσουν όπλα μέσα. Δεν ξέφυγαν από τον Άρθουρ που κατάλαβε πως δεν είχαν καμία σχέση με το άθλημα του μποξ και όταν πήγαν στα αποδυτήρια τους ακολούθησε για τις “συστάσεις”.

Αν δεν είσαι υποψιασμένος και δε δίνεις σημασία στην παραμικρή λεπτομέρεια είσαι νεκρός, είναι το επιμύθιο. Στα υπέρ της δουλειάς είναι το εύκολο χρήμα. Στα κατά πως δεν μπορείς ποτέ να χαλαρώσεις. Αν το κάνεις θα το μετανιώσεις.

Οι συμμαχίες αλλάζουν όπως και τα ντιλ. Ο Τσαγκρέτα πήγε να πάρει όλες τις επιχειρήσεις των Σέλμπυ, ως αντάλλαγμα για τη ζωή που θα τους χάριζε. Θα φύγει με μια σφαίρα καρφωμένη στο μέτωπο (από το χέρι του Άρθουρ ασφαλώς), αφού οι μπράβοι με εντολή Αλ Καπόνε από το Σικάγο, τον έχουν “πουλήσει”.

Αυτά γίνονται μόνο στις μαφιόζικες σειρές θα σκεφτείτε.

Σωστά. Άλλωστε κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν σκέφτηκε να κρύψει αυτόματο τυφέκιο μέσα σε μια “αθώα” θήκη κιθάρας…