Πολλά άρθρα στο διεθνή Τύπο το τελευταίο διάστημα με ένα ουσιαστικά ερώτημα να πλανάται: Τι ακριβώς θέλει ο Πούτιν στην υπάρχουσα συγκυρία;

Το μήνυμα όπως που δεν στέλνουν είναι διπλό:

(α) η εσωτερική σταθεροποίηση της Ρωσίας συνδέεται με τις μετά τον Ψυχρό Πόλεμο προσπάθειες αποσταθεροποίησης της, ήτοι τον εξωτερικό έλεγχο του ρωσικού συστήματος λήψης αποφάσεων στην οικονομία και την ασφάλεια της.

(β) η Ρωσία αναζητεί μάταια να υποκαταστήσει μεταψυχροπολεμικά την ΕΣΣΔ ως πόλο διεθνούς προσανατολισμού και αγκομαχεί να κρατήσει την πολιτικο-στρατιωτική συμμαχική συνοχή με εταίρους της ΚΑΚ, όπως Λευκορωσία, Καζακστάν, κ.α. η ασφάλεια των οποίων απειλείται τόσο από εσωτερική αστάθεια, όσο και  και εξωτερικές πιέσεις.

Οι πολιτικοί ελιγμοί και η αποφασιστικότητα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής είναι τα μόνα μέσα που διαθέτει για να διατηρήσει την διεθνή θέση της ως παγκόσμια δύναμη.

Οι 100 χιλιάδες στρατιώτες που έχουν αναπτυχθεί στα ρωσο- ουκρανικά σύνορα, μαζί με εξοπλισμό για άλλες 75 χιλιάδες είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακοί αριθμοί.

Αυτό προφανώς την κάνει υπολογίσιμη κι αν το διεθνές πρότυπο brinkmanship μιας σταθεροποίησης των σχέσεων Ρωσίας-ΗΠΑ είναι τηρουμένων των αναλογιών «κρίση Κούβας», ένα είναι βέβαιο: η επίτευξη συνεννόησης εξόδου από μια τέτοια κρίση δεν είναι απλή και σε κάθε περίπτωση «it takes two to tango»