Κάνουμε ένα λάθος με την ΕΕ. Συστηματικά αλλά και συστημικά.  Θεωρούμε πως έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Στην πράξη έχει πολλά μέτρα και πολλά σταθμά.

Ατράνταχτη απόδειξη οι εξελίξεις στο τελευταίο δίμηνο του 2018.

Κάνει τσαμπουκά η Ιταλία, ακόμη και με προσωπικές επιθέσεις στον Γιουνκέρ και σε άλλους αξιωματούχους, στέλνοντας έναν προϋπολογισμό με 2,4 % έλλειμμα.

Η ΕΕ απαντά με απειλές κυρώσεων. Η Ιταλία σταδιακά αναδιπλώνεται,πάει σε μια (κανονική) διαπραγμάτευση και τα βρίσκουν στο 2,04% έλλειμμα.

Δεν τράβηξαν άλλο το σχοινί οι Ιταλοί: ήξεραν μέχρι που τους παίρνει. Ούτε και η ΕΕ θέλησε να πάει στα άκρα. Την Ιταλία είχε απέναντι, όχι την Ψωροκώσταινα.

Ενώ το νταραβέρι με τους Ιταλούς βρισκόταν σε εξέλιξη στη Γαλλία βγήκαν στους δρόμους τα κίτρινα γιλέκα. Η δυναμική των κινητοποιήσεων υποτιμήθηκε στην αρχή, το αποτέλεσμα ήταν αντί για νέους φόρους να υπάρξουν φοροαπαλλαγές και δωράκια προς τους Γάλλους εργαζόμενους.

Τα συνδικάτα στη Γαλλία δεν έχουν καμία όρεξη για αστειάκια και πατερναλισμούς, αλλά η ουσία είναι πως οι παροχές εκτοξεύουν το έλλειμμα στο 3,2%!

Σιγή ιχθύος από τις Βρυξέλλες: ευτυχές το νέο έτος, υγεία και ευτυχία λένε.

Ο ευρωπαϊκός νότος οφείλει να είναι έξαλλος. Στα δικά του προβλήματα η ΕΕ απάντησε με Μνημόνια, επιτηρήσεις, λιτότητα.

Στη δική μας περίπτωση, μιλάμε για υπερπρωταθλητές σε δυσβάστακτα και αντιλαϊκά μέτρα.

Γιατί κανείς, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στα κόμματα εξουσίας, δεν μπόρεσε να σταματήσει τις χειρότερες προσεγγίσεις των Βρυξελλών,τα πιο ακραία σενάρια, που τελικά έγιναν πράξη χωρίς εμάς (στο τραπέζι) αλλά για εμάς.

Που παίρναμε τα Μνημόνια στην πλάτη για χρόνια, το ένα μετά το άλλο, που δεν καταφέραμε να βγούμε παρά μόνο όταν οι Ευρωπαίοι κατάλαβαν πως ακόμη ένα Μνημόνιο δεν θα είχε απολύτως κανένα νόημα.

Σύμφωνοι, δεν έχουμε το μέγεθος της Ιταλίας, ούτε την ηγετική διάσταση της Γαλλίας, γιατί όμως δε βγήκαμε μετά από δύο, τρία άντε τέσσερα χρόνια από τα Μνημόνια;

Διότι εφαρμόσαμε το αλάνθαστο μυστικό σχέδιο ΔΙΑΣ:

Δραματοποιήσαμε την όλη κατάσταση. Πιστόλια στο τραπέζι, Στρος Καν, προδοσίες, κρεμάλες, ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή. Και από την οικονομική και πάλι στην πολιτική διαπραγμάτευση και σκίσιμο Μνημονίων και ζουρνάδες και νταούλια και δημοψηφίσματα και χοροί και πανηγύρια και μέσα τα κεφάλια ξανά και ξανά και ξανά…

Ιδεολογικοποιήσαμε τα Μνημόνια. Οι υπέρμαχοι  και οι μνημονιομάχοι, οι κακοί και οι καλοί, οι “γερμανοτσολιάδες” και οι “Καραϊσκάκηδες”. Ήταν πολύ δύσκολο να συμφωνήσουμε πως είναι μια έκτακτη κατάσταση από την οποία έπρεπε να βγούμε μια ώρα αρχύτερα, χωρίς να αυτομαστιγωνόματε και δίχως η κυρίαρχη συζήτηση να είναι συνεχώς το “τις πταίει”.

Ανεχτήκαμε πολιτικές και τακτικές των δανειστών που ουδεμία σχέση είχαν με το (πραγματικό) δημοσιονομικό πρόβλημα. Διότι αναμφίβολα, μέσα στα Μνημόνια, έλαβαν χώρα ταξικές και άλλες διευθετήσεις. Το ποιοι τις υπηρέτησαν και γιατί είναι το ερώτημα που κάποια στιγμή θα απαντηθεί, από τους ιστορικούς έστω του μέλλοντος

Συμφωνήσαμε σε όλα! Όλοι υπέγραψαν, όλοι ψήφισαν, όλοι εφάρμοσαν Μνημόνια. Να δεχτούμε πως όλα έγιναν κάτω από αφόρητες πιέσεις, εκβιασμούς, απειλές εξόδου: το αποτέλεσμα δεν αλλάζει αφενός, αφετέρου είναι δεδομένες οι ευθύνες μας για το ότι τα πράγματα έφταναν κάθε φορά στο απροχώρητο, στο μαύρο ή άσπρο, στο δίλημμα “γκρεμός ή ρέμα”.

Και η πλάκα είναι πως επανέρχονται στην επιφάνεια τα περί ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τα περί εμβάθυνσης των σχέσεων των κρατών μελών της ΕΕ.

Πρόκειται για φληναφήματα: δεν είμαστε ίδιοι, ούτε πρόκειται να γίνουμε ποτέ ίσοι.

Ο καθένας έχει τους λόγους του που βρίσκεται στην ΕΕ.

Και εμείς (πληρώσαμε και) μάθαμε πως η Ευρώπη είναι μια διαρκής διαπραγμάτευση, ένας διαρκώς μεταβαλλόμενος συσχετισμός δυνάμεων, πως δεν υπάρχουν φιλέλληνες και ανθέλληνες, αλλά μόνο στόχοι και μέσα για την επίτευξή τους.

Είναι δικαίωμά μας να συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στις αφελείς ιδεολοψίες μας.

Αποκλείεται να μας εμποδίσουν οι καλοί μας εταίροι.

Ένα “μαύρο πρόβατο” χρειάζεται πάντα για παραδειγματισμό και συνετισμό των υπολοίπων.