Καλά και άγια τα μέτρα ελάφρυνσης. Κι ας άργησαν, ακολουθώντας τους εκλογικούς και όχι τους οικονομικούς κύκλους.

Μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση (σαν χθες μοιάζει το 2013) πτώση του ΦΠΑ στην ενέργεια και στα τρόφιμα (σαν χθες μοιάζει το 2013) και ένα “δωράκι” στα τιμημένα γηρατειά. Αλλάζουν και οι κλίμακες στην αλληλεγγύη από το 2020. Και όλα κομπλέ;

Δεν υπάρχει συμφωνία για το πόσα δις μας κόστισε η περήφανη διαπραγμάτευση του 2015.

Συμφωνούμε όμως πως μάλλον μας πήρε έξι χρόνια για να επανέλθουμε στα ίδια.

Τα μέτρα του 2020 δεν τα σχολιάζουμε καν γιατί είναι τάξιμο, όχι δόσιμο. Τον νέο Προϋπολογισμό θα τον καταρτίσει η επόμενη Κυβέρνηση.

Μέσα στο πλαίσιο της εποπτείας: μεταμνημονιακή πείτε τη, Βαρβάρα ονομάστε την, οι δανειστές είναι εδώ.

Κάνουν τα βαριά πεπόνια για τα μέτρα: θα τα εξετάσουν, θα τα δουν, θα τα κοστολογήσουν,θα ζητήσουν διευκρινίσεις.

Και όλα αυτά ενώ (έναντι των θετικών μέτρων) δεσμευτήκαμε για ένα λογαριασμό, ένα καταπίστευμα, που θα ρίξουμε εκεί το 3% του ΑΕΠ, να είναι ήσυχοι οι άνθρωποι πως θα εξυπηρετούμε το επονείδιστο χρέος.

Στοχευμένα μέτρα υπέρ των αδυνάτων, στη λογική ενός “οικονομισμού” που λέει πως αλλιώς ψηφίζει ο κόσμος με τη χούφτα γεμάτη δίευρα.

Τη μεσαία τάξη φαίνεται πως τη χαρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ. Τόσο συρρικνωμένη που δεν έχει εκλογικό ενδιαφέρον.

Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πανηγύρισε την έξοδο από τα Μνημόνια (όχι τόσο έξαλλα όσο θα ήθελε, λόγω της ανείπωτης συμφοράς στο Μάτι).

Υπάρχει όμως και η περίπτωση οι πιστωτές μας απλά να εξέλιξαν, να έκαναν πιο διακριτική την παρουσία τους και τον κυρίαρχο ρόλο τους πάνω στα δημοσιονομικά.

Και τα Μνημόνια να ζουν, με άλλη μορφή!