Γεννημένος στα Τρίκαλα,  ο Ευθύμης μπήκε πολύ νωρίς στα χνάρια του επαγγελματικού αθλητισμού καθώς σε ηλικία 14 ετών, ήδη έβλεπε τον κόσμο από τα 2,06!

Μοιραία, το μπάσκετ μετατράπηκε σε επαγγελματικό προσανατολισμό και όταν οι ειδικοί συνειδητοποίησαν ότι επρόκειτο για “φλέβα χρυσού”, καθώς το παιδί όχι απλά το είχε αλλά έβγαζε μάτια, οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ πρόλαβαν, τον καπάρωσαν και τον έφεραν στην Θεσσαλονίκη (1992) στα δεκαέξι του χρόνια.

Η τότε ομάδα του, ο Δαναός Τρικάλων, έγινε γνωστή για την ανάδειξη του μεγαλύτερου  ταλέντου της ηλικίας του, παγκοσμίως, όπως έλεγαν οι Αμερικανοί scouters, που ταξίδευαν συχνά-πυκνά, εκείνα τα χρόνια, στη Νύμφη του Θερμαϊκού για να τον παρακολουθήσουν να παίζει με τη φανέλα του “δικεφάλου του Βορρά”.

Ο αστικός μύθος λέει πως στον ΠΑΟΚ , ρώτησαν το μεγαλύτερο asset του ελληνικού μπάσκετ εκείνα τα χρόνια, αν ξέρει από καλά σκριν για να σουτάρει ο Μπάνε (ω Μπάνε-Μπάνε)

Στην πραγματικότητα ο Ευθύμης Ρεντζιάς ήταν ο πρώτος Έλληνας ψηλός που είχε την πλαστικότητα κινήσεων φόργουορντ, ήξερε να παίζει με την ίδια ευκολία και με πλάτη και με πρόσωπο στο καλάθι, με “γλυκό σουτ”, ήταν ένας παίκτης που είχε όλο το πακέτο και στα 19 του ήταν ο καλύτερος παίκτης της υφηλίου!

Οι τραυματισμοί του στέρησαν την ακόμη μεγαλύτερη καριέρα

Ο Ευθύμης Ρεντζιάς, έπαιξε 4 χρόνια στον ΠΑΟΚ και συνολικά μία 9 στο εξωτερικό (Μπαρτσελόνα, Φιλαντέλφια 76ers, Σιένα, Ούλκερ και Βαγιαδολίδ), πριν ανακοινώσει το πρόωρο “αντίο” από την ενεργό δράση (σε ηλικία 30 ετών), λόγω των καταπονημένων (από τους τραυματισμούς και τα χειρουργεία) γονάτων του!

Ο πιο προικισμένος Έλληνας ψηλός, δεν θα αφήσει εποχή, όπως όλοι πίστευαν! Η καριέρα του όμως δεν παύει να είναι σημαντική, έστω κι αν τελείωσε στα 30, ηλικία που θεωρείται η πιο ώριμη και παραγωγική μπασκετικά!

Τα επιτεύγματα

Ως ο αναμφισβήτητα κορυφαίος της γενιάς των 76άρηδων, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ παίδων (1993) και τρέλανε το ΝΒΑ με τις εμφανίσεις του, ως ΜVP και παγκόσμιος πρωταθλητής στο Μουντομπάσκετ των εφήβων (1995). Την επόμενη χρονιά επελέγη στον πρώτο γύρο του ντραφτ (Νο 23) και μέχρι την  ανάδειξη του Γιάννη Αντετοκούνμπο, κατείχε τα πρωτεία της υψηλότερης επιλογής Έλληνα μπασκετμπολίστα σε ντραφτ, ενώ αναδείχθηκε 5ος Ολυμπιονίκης στην Ατλάντα με την Εθνική ανδρών.

Ως παίκτης του ΠΑΟΚ, αναδείχτηκε Κυπελλούχος Ελλάδας (1995) και “σήκωσε” το πρώτο Κύπελλο Κόρατς (1994). Στην πενταετή θητεία του στην Μπαρτσελόνα, κατέκτησε άλλο ένα Κύπελλο Κόρατς (1999), 2 πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο Ισπανίας, ενώ ως παίκτης της Ούλκερ, αναδείχτηκε Κυπελλούχος Τουρκίας (2004). Είχε προηγηθεί το πέρασμα από το ΝΒΑ και τους Φιλαντέλφια Σίξερς, με τη φανέλα των οποίων έπαιξε συμπαίκτης με τον μεγάλο Άλεν Άϊβερσον.

Παρά τα συμβόλαια των εκατομμυρίων που υπέγραφε όταν ήταν στα ντουζένια του, ο Ευθύμης δεν άλλαξε ποτέ, έμεινε πάντα ο ίδιος και  δεν ξέχασε ποτέ τον τόπο του, υπηρετώντας τον και ως αντιπεριφερειάρχης.

Όλα αυτά, ενώ παράλληλα παρέμεινε ταπεινός. Το  παιδί της διπλανής πόρτας. Τα πάντα είναι θέμα χαρακτήρα, αλλά με καριέρα στον ΠΑΟΚ, 5 χρόνια στην Μπάρτσα κι ένα πέρασμα από τους 76ers επί εποχής Άιβερσον, άλλοι στη θέση του θα είχαν μόνιμα τη μύτη ψηλά.

Η γενιά του πήγε ψηλά με την Εθνική

Ο Ευθύμης έπαιξε νωρίς στην Εθνική, ενώ το οξύμωρο είναι πως η γενιά του πήρε το Euro το 2005 στο Βελιγράδι και βγήκε δεύτερη στην Ιαπωνία την επόμενη χρονιά, χωρίς αυτόν, χάνοντας μόνο από τη “διαστημική” Ισπανία.

Με ένα υγιή Ευθύμη, θα μπορούσαμε ίσως να κατατροπώσουμε και τους Ισπανούς και να πάρουμε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;

Ή να βρεθούμε στο βάθρο Ολυμπιακών Αγώνων;

Δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Ακόμη κι έτσι, είναι πλούσια η παρουσία του στην Εθνική καθώς συμμετείχε με την εθνική ομάδα ανδρών στα Ευρωμπάσκετ 1995, 1997, 2001 και 2003, στα Μουντομπάσκετ 1994 και 1998, καθώς και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996.

Στα 28 του θα σταματήσει από την Εθνική. Σε αυτή την ηλικία ο Γκάλης δεν είχε καμιά επιτυχία με την Εθνική…

Όλο το μπασκετικό κοινό θα αναρωτιέται πάντα που θα μπορούσε να είχε φτάσει ο Ευθύμης αν δεν είχε τους τραυματισμούς. Καθώς παίκτες με τα δικά του χαρακτηριστικά βγαίνουν μια φορά στα 20 χρόνια. Και λίγα λέμε, καθώς κανείς από τους ψηλούς μας δεν τον θυμίζει καν.

Ίσως δεν τον ευνόησαν και τα χρόνια στα οποία μεγαλούργησε. Σήμερα είναι βέβαιο πως θα έφευγε για το NBA στα 19 του, όπως ο Γιάννης. Διαφορετικοί παίκτες, αλλά με ένα κοινό στοιχείο: τον εξαιρετικό χαρακτήρα τους.

Χαρακτήρας “διαμάντι”

Δεν είναι τυχαίο ότι απ’ όπου πέρασε, ο Ρεντζιάς, έκανε μόνο φίλους. Στον ΠΑΟΚ και την Μπαρτσελόνα, αποτελεί έναν από τους πιο αγαπημένους παλαίμαχους παίκτες, ενώ στο ΝΒΑ, ο ήπιος και μετριοπαθής χαρακτήρας του “κέρδισε” ακόμη και τον εκκεντρικό Άλεν Άϊβερσον, που τον πήρε αμέσως υπό την προστασία του.

Το τέλος ως αθλητή

Στις 9 Αυγούστου 2006, μόλις έντεκα χρόνια από τον απόλυτο προσωπικό του θρίαμβο στο Παγκόσμιο Εφήβων του 1995 στο ΟΑΚΑ ανακοίνωσε την απόφασή του για πρόωρη αποχώρηση από το μπάσκετ, εξαιτίας σοβαρών τραυματισμών.

“Δυστυχώς η αποχώρηση μου αυτή οφείλεται αποκλειστικά σε ιατρικούς λόγους, καθώς οι σοβαροί τραυματισμοί που με ταλαιπωρούν τα τελευταία χρόνια έχουν επιβαρύνει την σωματική μου υγεία σε τέτοιο βαθμό, ούτως ώστε η αγωνιστική μου κατάσταση να μην ανταποκρίνεται στις δικές μου απαιτήσεις, αλλά και στις προσδοκίες του φίλαθλου κόσμου”, δήλωσε, ενώ στη συνέχεια ευχαρίστησε τους συμπαίκτες, τους προπονητές, τις διοικήσεις, τους ανθρώπους και τους φιλάθλους των ομάδων, στις οποίες αγωνίστηκε, καθώς και την οικογένειά του και τους φίλους του “για την συμπαράσταση και την πίστη που μου δείξανε όλα αυτά τα χρόνια”.

“Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά και να είχα την δυνατότητα να κλείσω την καριέρα μου, μετά από πολλά χρόνια στο εξωτερικό, στην Ελλάδα και στην ομάδα που τόσο αγάπησα και υπηρέτησα, τον ΠΑΟΚ, όπως άλλωστε ήταν και η επιθυμία μου. Δυστυχώς, οι τραυματισμοί μου και η σωματική μου κατάσταση δεν μου το επιτρέπουν. Ευχαριστώ πολύ την διοίκηση και τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ για την προσπάθεια που καταβάλανε για να συνεργαστούμε. Νιώθω ότι κατά την διάρκεια της καριέρας μου δημιούργησα μόνο φίλους. Προσπάθησα να υπηρετήσω το άθλημα που αγάπησα με το μεγαλύτερο σεβασμό και την υψηλότερη αξιοπρέπεια. Η απόφαση μου να αποχωρήσω τώρα από την ενεργό δράση, επισφραγίζει την δέσμευση μου αυτή. Ο χώρος του αθλητισμού και συγκεκριμένα του μπάσκετ δεν θα αποτελέσει ποτέ παρελθόν για μένα. Θα συνεχίσω να τον υπηρετώ με τις ίδιες αξίες και τα ίδια ιδανικά που με συνόδευσαν για όλη την διάρκεια της καριέρας μου”.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ρεντζιάς βρισκόταν σε συζητήσεις με τον ΠΑΟΚ εκείνες τις τελευταίες μέρες της καριέρας του. Ωστόσο, το ρεπορτάζ εκείνης της εποχής λέει πως πέραν της κατάστασης του Ευθύμη, υπήρξε και σημαντική διαφορά στο οικονομικό. Οι εποχές των παχέων αγελάδων για τον ΠΑΟΚ είχαν περάσει και ίσως δεν πίστεψαν πως ο Ρεντζιάς του 2006 μπορούσε να κάνει τη διαφορά.

Η πενταετία στη Μπαρτσελόνα (προθάλαμος του ΝΒΑ εκείνη την εποχή)  θα είναι η καλύτερη περίοδος σε συλλογικό επίπεδο, ενώ το Παγκόσμιο του 1998 που η Ελλάδα ομαδάρα αλλά αγχωμένη έχασε στην παράταση από τη Γιουγκοσλαβία του Ζοτς, ίσως ήταν μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία για τον απόλυτο διάδοχο του Φασούλα.

Ακόμη κι έτσι, ο Ευθύμης Ρεντζιάς έδωσε πολλά στο ελληνικό μπάσκετ.

Και μια νότα χαράς και αισιοδοξίας με το χρυσό και τον καλύτερο έφηβο του κόσμου, μέσα στο “κακό” καλοκαίρι του 1995, όταν η Πεντέλη καιγόταν, αλλάζοντας για πάντα το αττικό τοπίο.