Μία πρόταση για ταινία για όσους δεν βλέπουν αθλητικά μιας και οι φίλαθλοι τέλος Απριλίου με Champions League και πλέι οφ σε NBA και Ευρωλίγκα βαράνε υπερωρίες.

Πρόκειται για μία ταινία που προτάθηκε για 6 Όσκαρ, αν και οι κριτικοί την ψιλοέθαψαν: up in the air με τον Τζορτζ Κλούνεϊ.

Δεν παύει να είναι μια ταινία της εποχής της και αυτό είναι το μεγάλο της ατού. Οι μαζικές απολύσεις απόρροια της οικονομικής κρίσης του 2008 και της κατάρρευσης της Λέμαν Μπρόδερς φέρνει  έναν σύμβουλο «επαγγελματικής μετάβασης» να περνά τον περισσότερο χρόνο του στον αέρα πηγαίνοντας από Πολιτεία σε Πολιτεία για να ανακοινώσει σε εργαζομένους πως βγαίνουν στην ανεργία.

Μια ταινία του 2009 για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

Ο ερχομός μιας νεαρής στην εταιρεία του, πάει να φέρει τα πάνω κάτω, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την προσωπική του φιλοσοφία, όταν συναντά μια θηλυκή frequent flyer.

Οι θρυλικές σεμιναριακές βαλίτσες του που κουβαλάν τα άκρως απαραίτητα θα περάσουν κρίση.

Ο τύπος που τα έχει όλα λυμένα στο μυαλό του, όλα σε κουτάκια, τακτοποιημένα και νοικοκυρεμένα, βγαίνει από το καβούκι του κι εκεί τον περιμένουν εκπλήξεις.

Μια ταινία ρεαλιστική, μια ταινία για την οποία ο Κλούνεϊ κατηγορήθηκε πως παίζει τον εαυτό του, λες και οι κριτικοί πάνε μαζί του διακοπές και τον ξέρουν σαν την τσέπη τους.

Η Vera Farmiga σε ρόλο μοιραίας γυναίκας αλλά και η Natalie Keener ως ρούκι στο επαγγελματικό κουρμπέτι τον πλαισιώνουν άριστα, σε μια ταινία που κάνει τους θεατές να σκέπτονται την κίνηση και την ακινησία, την πλήρη ελευθερία και τη δέσμευση, τα μίλια στον αέρα και τα χίλια μύρια κύματα που περνά ο κάθε άνθρωπος στη μέση ηλικία, όποιες επιλογές κι αν έχει κάνει.

Ίσως όλα τελικά να έχουν να κάνουν με τη συγκυρία και η ελεύθερη βούληση να είναι μια ουτοπία.