Τα Μνημόνια αποτέλεσαν μια βολική δικαιολογία για κάθε έκπτωση: στην Υγεία (τα βρήκαμε μπροστά μας με την κορωνοκρίση), στην Παιδεία (παρομοίως σε πολλά συγχωνευμένα σχολεία), στην κοινωνική ασφάλιση.

Δικαιολόγησαν τους πάντες και τα πάντα. Άλλωστε οι κακοί ξένοι έφταιγαν για όλα.

Πέρασαν τα χρόνια της κρίσης. Δύο τετραετίες και άλλη μισή και ένα φονικό ιό το 2020 να δέσει το γλυκό.

Τότε ξένιζε το όλο σκηνικό, ήταν κάτι πρωτόγνωρο, τότε φόβιζε και σήκωνε ανθρώπους από τον καναπέ.

Τώρα μόνο στρατευμένοι που ποθούν την ανάσταση της επανάστασης.

Στην επέτειο της φονικής επίθεσης στη Μαρφίν, ο καθένας θα πει τα δικά του από τη δική του (κομματική και άρα ιδιοτελή) σκοπιά.

Γεγονός είναι όμως, ότι τέτοια μαζική συγκέντρωση και διαμαρτυρία δεν ξανάγινε από τότε. Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων βρέθηκαν εκείνη την ημέρα στους δρόμους. Οι περισσότεροι δεν είχαν συμμετάσχει ποτέ σε πορείες και πολλοί εξ’ αυτών δεν κατέβηκαν ξανά.

Και ο νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω.

Τρεις νέοι άνθρωποι χάθηκαν χωρίς κανένα λόγο. Μαζί και ένας αγέννητος. Και είναι ανοησία το βρέθηκαν τη λάθος στιγμή, στο “λάθος” σημείο.

Υπάρχει ένα τριπλό έγκλημα, που ζητά τιμωρία. Δώδεκα χρόνια μετά, αυτό μοιάζει περίπου αδύνατο. Μια ντουζίνα χρόνια και οι δράστες κυκλοφορούν ελεύθεροι

Το αποσβολωμένο πλήθος στην οδό Σταδίου, το οποίο κοιτούσε χωρίς να βλέπει και χωρίς να μπορεί να πιστέψει την ανείπωτη τραγωδία που συνέβη στο καμένο κτίριο της Μαρφίν, δεν μπορεί κανείς να το περιγράψει, αν δεν το έχει ζήσει.

Οι κυβερνητικοί θα κάνουν σημαία τα θύματα. Μια πρακτική που εξοργίζει τους αριστερούς, που έχουν και το Know how εδώ και δεκαετίες στην εκμετάλλευση των «δικών» τους νεκρών.

Τα θύματα όμως πριν και πάνω από όλους ανήκουν στους οικείους τους.

Σε αυτούς που λείπουν κάθε μέρα μια δεκαετία τώρα και όχι σε αυτούς που τους “εργαλειοποιούν”.

Η θλιβερή επέτειος, γίνεται κάθε χρόνο αφορμή για λεκτικά ξεσπάσματα  στα κοινωνικά δίκτυα,  εκεί όπου συναθροίζονται πλέον οι «πολιτικολογούντες». Παλιά υπήρχαν τα πηγαδάκια στην Ομόνοια και τα like ήταν οι φωνές επιδοκιμασίας, Για τις διαφωνίες έπεφτε κράξιμο.

Δεν υπήρχαν τρολ, μόνο τρόλεϊ, που μετέφεραν τον κόσμο από τις λαϊκές συνοικίες στο Κέντρο της πόλης, κέντρο του «σύμπαντος», της αγοράς και των εξελίξεων.

Αν δεν αποφασίσουμε από κοινού να αποτρέψουμε κάθε πιθανή νέα Μαρφίν δεν έχουμε τύχη. Θα τσακωνόμαστε εσαεί για το αν είναι “ηθικότερες” οι δεξιές ή οι αριστερές τσέπες. Τα «πενηντάρικα» πάντως δεν έχουν ιδεολογία και βολεύονται σε αμφότερες.

Αυτό το συνειδητοποίησαν μέχρι κι αυτοί που έσπευσαν με περίσσιο θράσος και αναισθησία να ειρωνευτούν τους νεκρούς τότε με εξαγγελία νέων θέσεων εργασίας. Όχι αγαπητοί, υπάρχουν κι οι αναντικατάστατοι, αυτοί που τους θυμάται ο κόσμος, παρά τα χρόνια που μεσολάβησαν, για τον τραγικό και αναίτιο χαμό τους.

5/5/2010: μια μαύρη μέρα για την νεότερη Ελλάδα, από αυτές τις λίγες που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε.