Γράφει η Μπλανς Ντιμπουά

Ένα μπισκότο βουτύρου, ο κουραμπιές, εμπλουτίζεται με αμύγδαλα και καλύπτεται με ζάχαρη άχνη, για να συνδέσει το όνομά του με τα Χριστούγεννα και να γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα παραδοσιακά ελληνικά γλυκίσματα.

Όσο πιο αφράτο γίνεται το μείγμα του βουτύρου, τόσο πιο αφράτος θα γίνει και ο κουραμπιές.

Για να γίνω πιο κατανοητή αναλόγως πόσο αφράτο θέλετε τον άντρα-κουραμπιέ, έτσι να φτιάξετε και το γλύκισμα. Χωρίς γωνίες και όπως τον έχετε μάθει.

Το αφράτεμα του βουτύρου με τη ζάχαρη απαιτεί πολύ δυνατό χτύπημα.

Με το μαεστρικό «χτύπημα» θα τον ζαλίσετε, δεν θα ξέρει ο μπούλης από πού του έρχεται κάθε φορά  και θα θεωρεί «ιστορική νίκη» κάθε μπύρα με τα ξελιγωμένα και ποδοσφαιρόπληκτα φιλαράκια του.

Όμως, μόλις προστεθεί το αλεύρι, πρέπει το χτύπημα να γίνεται αργά, σε χαμηλή ταχύτητα, για να μην καταστραφεί η αφράτη υφή που έχει αποκτήσει το μείγμα.

Μην το παρακάνετε και βγάλει αντίδραση μετά το «αλεύρι». Είναι ήδη κανίς από λέων, μην το εξαγριώνετε, ιδίως αν βρίσκεται στη μέση του ψησίματος, στο ενδιάμεσο στάδιο του χαμαιλέοντος.

Οι κουραμπιέδες ψήνονται σε χαμηλές θερμοκρασίες και όχι πάρα πολύ, ώστε να μην αποκτήσουν τραχιά και σκληρή υφή και να βγαίνουν λευκοί.

Αν τον θέλετε μελαχρινό υπάρχει πρόβλημα. Μην του βάλετε άχνη σε αυτή την περίπτωση,  να βγει καστανός σαν μιγάς μέσα από τη σάουνα.

Απαραίτητο είναι να ζαχαρωθούν όταν είναι κρύοι, γιατί, αν είναι ζεστοί, η πρώτη στρώση ζάχαρης δημιουργεί ένα χοντρό υπόστρωμα που δεν είναι ευχάριστο όταν το τρώμε.

Ζαχαρώστε τον στα κρύα (του λουτρού), στα ζεστά παρατήστε τον (σύξυλο).

Διότι οι άντρες δεν κολλάνε μόνο με το φτύσιμο, αλλά και με τον κουραμπιέ. Φτάνει να του μοιάζουν.

Γιατί κατά βάθος όλοι κουραμπιέδες είναι.

Οι τύπου διάσημοι που δίνουν και συνετεύξεις σε στυλ “το μεγαλύτερο μου ελάττωμα είναι η ειλικρίνεια” δεν είναι καν βρώσιμοι..