Η  πανδημία του κορωνοϊού όχι μόνο συνεχίζεται ακάθεκτη με όλες και νέες μεταλλάξεις της Όμικρον, αλλά συνυπάρχει και με τους ιούς της γρίπης, σε ένα κοκτέιλ που όπως είναι αναμενόμενο να έχει αυξήσει την ανησυχία για την υγεία.

Η δυσφορία από δύσπνοια, ο πυρετός, η υψηλή μετάδοση και θνησιμότητα των ιών ιδιαιτέρως στις ευπαθείς ομάδες είναι πιθανόν να οδηγήσουν σε δυσλειτουργία αν τα συναισθήματα είναι διαρκή, υπερβολικά και δεν είναι αντίστοιχα της πιθανότητας εμφάνισης της πάθησης.

Στην Υποχονδρίαση, το άτομο τρομάζει όταν διαβάζει ή ακούει κάτι σχετικό με ασθένειες, όταν κάποιος αρρωσταίνει ή από την παρατήρηση του ίδιου πάνω στο σώμα του και αισθήσεις που προέρχονται από αυτό.

Συνεπώς το άγχος δεν αφορά μόνο τον γενικό πληθυσμό αλλά και εκείνους που πάσχουν από Υποχονδρίαση ή Νοσοφοβία. Τα ποσοστά φτάνουν μέχρι και το 4% προσβάλλοντας εξίσου άντρες και γυναίκες, κυρίως ηλικίας μεταξύ 20 και 30 ετών.

Για να έχει κλινική σημασία τα συμπτώματα πρέπει να διαρκούν πάνω από 6 μήνες και να έχει αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει άλλη διαταραχή που να εξηγεί τα συμπτώματα.

Ο φόβος της ασθένειας, δεν κάνει αυτομάτως το άτομο που το βιώνει υποχονδριακό. Το δεδομένο, το οποίο διαφοροποιεί το πρόβλημα είναι ο βαθμός στον οποίο πιστεύει το άτομο ότι «πάσχει» από κάτι σοβαρότερο. Τις περισσότερες φορές, όσοι πάσχουν από νοσοφοβία, συσσωρεύουν υπό το πρίσμα του φόβου, αισθήματα θυμού, ματαίωσης και απόγνωσης, αισθήματα ικανά να κινητοποιήσουν ακόμα και τον πανικό.

Η συμπτωματολογία περιλαμβάνει: τη διαρκή ενασχόληση με το σώμα, την παρερμηνεία ασήμαντων ενοχλήσεων ως ένδειξη σοβαρής ασθένειας (καρκίνο, εγκεφαλικό επεισόδιο, σκλήρυνση κατά πλάκας), τον συνεχή έλεγχο, τις επισκέψεις σε γιατρούς (οι οποίοι συχνά αμφισβητούνται) και τέλος την ενημέρωση από το διαδίκτυο.

Συγκεκριμένα στην τωρινή φάση συμπτώματα όπως βήχας, ημικρανία ή συνάχι κάνουν το άτομο να ψάχνει συνεχώς στο διαδίκτυο πληροφορίες που θα επιβεβαιώσουν ότι το άγχος και ο έντονος φόβος είναι πραγματικοί ακόμα κι αν σύμφωνα με τις οδηγίες των Αρχών έχουν παραμείνει στο σπίτι (δεν έχουν πραγματοποιήσει κάποια έξοδο ή δεν είχαν άσκοπες μετακινήσεις).

Τα χαρακτηριστικά των ιώσεων αλλά και τα συναισθήματα πανικού που καλλιεργεί η συνεχιζόμενη πανδημία  ευνοούν την αναζήτηση συμπτωμάτων τα οποία μπορεί να ταιριάζουν και σταδιακά το άτομο να «πείθεται» ότι πάσχει από κάτι.

 Η ανησυχία μπορεί να μεταφερθεί στο άμεσο περιβάλλον. Αν οι γύρω συμπάσχουν, τότε το άγχος αυξάνεται, ενώ αν το θεωρούν υπερβολικό τότε ενεργοποιούν θυμό και ο πάσχων απογοήτευση λόγω της έλλειψης κατανόησης.

Αυτή η έντονη ανησυχία του ατόμου για την υγεία του μπορεί να συνδέεται με γεγονότα που συνέβησαν πρόσφατα, όπως θέματα υγείας ή απώλεια ενός αγαπημένου ατόμου ή στο παρελθόν, έντονη ενασχόληση των γονέων με την υγεία του ατόμου ή τραυματικές εμπειρίες.

Τα άτομα που πλήττονται συνήθως έχουν αρνητική εμπειρία με κάποιον γιατρό, χαμηλή ανοχή, φόβο απώλειας ελέγχου, γονείς με έντονη ανησυχία, στρες και άλλες φοβίες.

Η αντιμετώπιση της νοσοφοβίας, μπορεί να γίνει είτε με φαρμακευτική αγωγή, είτε με ψυχοθεραπεία, είτε με συνδυασμό.

Η ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση κρίνεται εξαιρετικά σημαντική ώστε να γίνει γνωσιακή αναδόμηση των δυσλειτουργικών και καταστροφικών ερμηνειών που κάνει το άτομο για τις σωματικές αισθήσεις του.