Kαι αυτός εσηκώνετο το πρωί, έρριπτεν εις τους ώμους την παλιάν πατατούκαν του, το μόνον ρούχον οπού εσώζετο ακόμη από τους προ της ευτυχίας του χρόνους, και κατήρχετο εις την παραθαλάσσιον αγοράν, μορμυρίζων, ενώ κατέβαινεν από το παλαιόν μισογκρεμισμένον σπίτι, με τρόπον ώστε να τον ακούη η γειτόνισσα

Καλά το ξέρω, δεν ισχύει για σας που είστε γάτες. Απλά δεν είχατε προετοιμαστεί για ένα κόσμο γεμάτο τίγρεις.

Τα κόκκινα φύλλα, του William Faukner

Αποφεύγω όσο μπορώ τις μαζώξεις

Τώρα πια το παιδί σου δεν παίζει μπάλα σε καμιά αλάνα. Παίζει ποδόσφαιρο στις οργανωμένες ακαδημίες κάποιου παλαίμαχου ποδοσφαιριστή υπό τις οδηγίες διπλωματούχου προπονητού. Και δεν καταλαβαίνει. Δεν μπορεί να καταλάβει.

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες

“Ο Νίκος Γκάτσος δεν πήγε ποτέ στην Αμοργό. Δεν έδωσε ποτέ συνέντευξη. Έλεγε τα απαραίτητα. Έζησε βίον ασκητικόν.

Κι εγώ έφυγα μακριά
Μ’ ένα ψόφιο καναρίνι στο στόμα
Πάω ν’ ακούσω τον κόσμο να μου πει πως χτίστηκε στ’ αχνάρια μου

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός