Είναι πολλοί οι στίχοι που στιγμάτισαν τη γενιά που ζούσε, παρήγαγε και δημιουργούσε πριν την όποια κρίση, 35 το ελάχιστο έ(ρ)ως 50 ετών περίπου σήμερα, ανάλογα πόσα χρόνια και από ποιους κρύβει ο καθένας και καμιά φορά η καθεμιά.

Σταχυολογούμε πρόχειρα, γρήγορα αλλά όχι βιαστικά, δέκα καθιστούς ύμνους που μας σημάδεψαν, εμάς τους forty something  (καμία φορά πολύ something) χωρίς να είναι ημέρα ποίησης:

10.Ωγιέ ωγιέ ωγιέ ωγιέ, σ’ ένα άδειο πιάτο εμαγιέ (Νικολακοπούλου παρακαλώ)

9. Αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες,
θα πέφταν σαν ξερόφυλλα οι βέρες.
Θα πέφταν σαν ξερόφυλλα οι βέρες,
αν μίλαγαν μια μέρα οι γκαρσονιέρες.

(Αν ποτέ αλλάξει ο ο Εθνικός Ύμνος υπάρχει επετηρίδα)

8. Και θέλω νά ‘ρθω να σ’ αρπάξω από την άλλη
να την ρωτήσω με τα μάτια δακρυσμένα
με ποιο δικαίωμα σε πήρε από μένα
και ποια θυσία, ποια θυσία έχει κάνει αυτή για σένα.

(Λαίδη παιδιά, τι να λέμε τώρα)

7. Για τα μάτια του κόσμου
έναν άγνωστο φως μου
παντρεύεσαι την Κυριακή
Είναι ανώτερός μου
και η γνώμη του κόσμου
την Κυριακή στην εκκλησιά σε οδηγεί

(ο ύμνος του συμπαθούς κερατά)

6. Θωμά είσαι σπίτι; γιατί σε παίρνω και μιλάει

(τραγούδι που ύμνησε τη μετάβαση προς την εποχή των κινητών)

5. Βας βας βας ο Παρασκευάς βας βας

(Καρβέλας σε μια σπάνια στιγμή έμπνευσης)

4. Το δελτίο καρδιάς δεν μιλούσε για θύελλα

pure love, τι να λέμε

3. Αν πας με άλλη θα σου σπάσω το κεφάλι.

(Πέγκυ Ζήνα, στην αρχή της μεγάλης καριέρας της)

2. Εκεί που καίγομαι πολύ
θέλω να νιώσω το φιλί
καν’ το κορμί μου να μιλά
πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά

(Άντζυ Σαμίου, μάθετε λίγο μπαλίτσα, που έχετε μείνει στα τσιτάτα του Πετράν πως η γυνή θέλει φτύσιμο. Δοκιμάστε και το γλείψιμο, εναλλακτικά.

Στην κορυφή αντικειμενικά μιλώντας δε θα μπορούσε παρά να βρεθεί κάτι ηρωικό και ταυτόχρονα πένθιμο:

1. Θέλω απόψε να χορέψω δυο στροφές χορό αντρίκειο
   Το άδικο που έχεις πως ν αντέξω αφού εγώ, εγώ έχω το δίκιο

Διαβάστε επίσης και το  σχετικά σχετικό “δε γράφονται τέτοια τραγούδια σήμερα“