Μια ταινία – ποιητική ματιά, γύρω από τη ζωή και την αφαίρεση της, μια ταινία για τη χίμαιρα της αθανασίας, για όσα αφήνουν πίσω όσοι φεύγουν, μια ταινία που λογικά θα τη δούμε στις υποψηφιότητες για τα Όσκαρ.
Μια ταινία για τις μέρες των γιορτών. Παλιά αλλά όχι τόσο. Ιστορική αλλά όχι ακριβώς. Δεν τη λες καθηλωτική, κρατά όμως το ενδιαφέρον μέχρι τέλους.
Μια σειρά για τα συστήματα εξουσίας, τη δομή, την ιεραρχία, τις μεθόδους τους.
Φυσικά όλοι φανταζόμαστε εκλεπτυσμένες καταστάσεις και κινήσεις.
Θα διαψευστούμε: τελικά είναι όλοι ηλίθιοι!
τα μεγάλα έργα τα κάνουν οι λεπτομέρειες σαν αυτές που παρατηρούν οι πρωταγωνιστές στα ρούχα, στα βλέμματα, στους αναπάντεχους εχθρούς που αγάπησαν και στους μικρούς που υποτίμησαν.
Αν σας ξέφυγε μέσα στην καραντίνα με τον ορυμαγδό των main stream σειρών, τότε την πατήσατε όπως εμείς.
Η Άνα ντε Αρμάς είναι συγκλονιστική, σίγουρα η ίδια η Μέρυλιν θα ήθελε σαν τρελή αυτόν το ρόλο
Ο Στάλιν δεν είχε κανένα συμφέρον να βοηθήσει τον αποκαλούμενο “πατριωτικό στρατό” της Πολωνίας, που ορκιζόταν πίστη σε μία εξόριστη, αντικομμουνιστική κυβέρνηση.
Η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη, ιδίως όταν το οργανωμένο έγκλημα θεώρησε την παρουσία του βάρος, μπροστά σε άλλα “πρότζεκτ” που είχαν περίτεχνα στηθεί στο Μεσοπόλεμο, μέσα στην Ύφεση
“Ο καλύτερος κωμικός μετά τον Γούντι Αλεν» ήταν ο μεγαλύτερος σφαγέας που γνώρισε η μαύρη Ήπειρος: παρανοϊκός Χίτλερ της Αφρικής ή πιστός υπηρέτης ξένων συμφερόντων;
Οι καταναλωτές έχουν χωριστεί από τους αλγόριθμους σε οκτώ μεγάλες κατηγορίες.
Η επιστήμη έχει φτάσει στο σημείο να σου πει όχι μόνο από τι θα πεθάνεις, αλλά αν θα είσαι μόνος ή με παρέα στο τέλος.
