Ο Μήτρος Πέτροβας υπήρξε, κλέφτης, καπετάνιος και αγωνιστής του ’21 από τη Γαράντζα (σημερινή Άνω Μέλπεια) της ορεινής Μεσσηνίας (στα σύνορα με την σημερινή Αρκαδία) της τότε επαρχίας Ανδρούσης. Είναι περισσότερο γνωστός ως Μητροπέτροβας, κατά τη συνήθεια των χωριών της περιοχής να ενώνουν το μικρό όνομα και το επίθετο.

Γεννήθηκε το 1745, επομένως ήταν ήδη 76 ετών όταν ξέσπασε η Επανάσταση. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Καμαρίνο. Ήταν γιος του Αγγελή Πέτροβα, αρχηγού ομάδας Κλεφτών επί Ενετοκρατίας , πριν τη δεύτερη τουρκική κατοχή του Μοριά.

Είναι ο καπετάνιος που συνδέει τα Ορλοφικά και τις σφαγές που υπέστησαν οι ελληνικοί πληθυσμοί μετά την ήττα με το 1821.

Όπου Μητροπέτροβας, γράψτε Κολοκοτρωναίοι.

Ακολούθησε τον Κωνσταντίνο Κολοκοτρώνη έως τον ηρωικό θάνατο του το 1780. Οι συνεχείς νίκες του επί των αρβανιτών που λεηλατούσαν το Μοριά μετά τα Ορλοφικά έκαναν γνωστό το όνομα του Κολοκοτρώνη  σε όλη την Ελλάδα.

Μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνη (1785),  ανέλαβε την κηδεμονία του νεαρού γιου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και υπήρξε ο πρώτος του δάσκαλος στην πολεμική τέχνη.  Ο Μητροπέτροβας φημιζόταν για το σημάδι του καθώς και για την ταχύτητά του.

Με την έναρξη της Επανάστασης, ο γηραιός Μητροπέτροβας συμμετείχε με δικό του στρατιωτικό σώμα στην απελευθέρωση της Καλαμάτας (23 Μαρτίου 1821) και στη συνέχεια όρμησε προς τα χωριά του στη βόρεια Μεσσηνία, όπου κατέλυσε τις Οθωμανικές αρχές.

Στη συνέχεια ενώθηκε με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη κι έλαβε μέρος στην 23 ωρών Μάχη του Βαλτετσίου (12-13 Μαΐου 1821), όπου διακρίθηκε: Ήταν τοποθετημένος στο κεντρικό ταμπούρι μαζί με τους Ιωάννη Μαυρομιχάλη (γιος του Πετρόμπεη), Παναγιώτη Κεφαλά (ύψωσε τη σημαία στην Τριπολιτσά κατά την απελευθέρωση) και Παπατσώνη. Ήταν ο καλύτερος σκοπευτής του ελληνικού στρατοπέδου, πετυχαίνοντας σχεδόν όλους τους Τούρκους που αντιμετώπισε στο κεφάλι παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, χωρίς να υποχωρήσει, προκαλώντας τον θαυμασμό ακόμα και των Τούρκων.

Μέσα στη μάχη ο Κολοκοτρώνης στάθηκε σε ένα ύψωμα και με φωνές έδωσε κουράγιο στον Μητροπέτροβα, ενώ αργότερα διέσπασε τον κλοιό και ανεφοδίασε τους οχυρωμένους στα ταμπούρια.

Μετά συμμετείχε και στις επιχειρήσεις για την απελευθέρωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821). Ο Μητροπέτροβας ήταν όχι μόνο ένας από τους γενναιότερους οπλαρχηγούς, αλλά και ο πιο συνετός, ο Νέστορας του Αγώνα κατά πολλούς ερευνητές.

Ο Κολοκοτρώνης τον τιμούσε και τον σεβόταν και τον αποκαλούσε πάντα “Μπάρμπα” (ενώ όλοι οι υπόλοιποι “παππούλη”) και ζητούσε τη γνώμη του σε κάθε κρίσιμη περίσταση. Και ο γηραιός οπλαρχηγός ήταν αφοσιωμένος μέχρι θανάτου στον Θεοδωράκη. Εννοείται πως συντάχθηκε μαζί του και στον εμφύλιο του 1824-1825 ενώ ήταν μαζί του κόμη και στη φυλακή, που ακολούθησε.

Μετά την απόβαση των Αιγυπτίων στην Πελοπόννησο τον Φεβρουάριο του 1925 και τον κίνδυνο που διέτρεχε η επανάσταση, η κυβέρνηση Κουντουριώτη απελευθέρωσε τους αντικυβερνητικούς, μεταξύ αυτών και τον Μητροπέτροβα, που τον είχε υπό περιορισμό στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα. Με το βαθμό του στρατηγού, ο Μεσσήνιος οπλαρχηγός είχε ενεργό ρόλο στον πόλεμο φθοράς που εξαπέλυσε ο Κολοκοτρώνης εναντίον του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο και στο δόγμα “φωτιά και τσεκούρι” στους προσκυνημένους.

Μετά την απελευθέρωση υποστήριξε θερμά τον Ιωάννη Καποδίστρια, όπως και ο Κολοκοτρώνης.

Όμως η ιστορία του δεν τελειώνει με την Ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Κατά τη διάρκεια της Βαυαροκρατίας και σχεδόν στα 90 χρόνια του, ο Μητροπέτροβας στασίασε κατά της Αντιβασιλείας, μετά την καταδίκη σε θάνατο του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα (22 Μαΐου 1834). Με τη βοήθεια των παλαιών και μπαρουτοκαπνισμένων οπλαρχηγών Γκρίτζαλη, Κόλια, Πλαπούτα και Τζαμαλή, που όλοι του τους ανήκαν στο ρωσόφιλο κόμμα των Ναπαίων, ξεσήκωσε τη Μεσσηνία τον Αύγουστο του 1834 και κατέλυσε τις αρχές στην Καλαμάτα και το Νησίον (σημερινή Μεσσήνη).

Είχε προηγηθεί και η ανταρσία των Μανιατών, μιας και οι Βαυαροί αποφάσισαν να αφοπλίσουν 800 πύργους.

Στη συνέχεια θέλησε να βαδίσει κατά της Αρκαδίας, αλλά τον πρόλαβαν τα κυβερνητικά στρατεύματα υπό τον Βαυαρό αξιωματικό Κρίστιαν Σμαλτς στη Φρουτζάλα (σημερινή Θουρία Μεσσηνίας) όπου και διεξήχθη μάχη τρομερή. Ο Τσαμαλής πιάστηκε αιχμάλωτος, ενώ ο Μητροπέτροβας κατέφυγε στη Γαράντζα, όπου παραδόθηκε στον Κανέλλο Δεληγιάννη.

Θανατικές καταδίκες

Το ‘Εκτακτο Στρατοδικείο συνεδρίασε στην Κυπαρισσία και καταδίκασε σε θάνατο το Γιαννάκη Γκρίτζαλη. Η ποινή εκτελέστηκε ταχύτατα και πριν περάσουν δυο ώρες από την απόφαση ο Γκρίτζαλης σωριάστηκε νεκρός το Σεπτέμβριο του 1834. «’Αδικα πεθαίνω, αδέρφια, αγωνίστηκα για την Ελλάδα», α ήταν τα τελευταία του λόγια.

Επίσης σε θάνατο καταδικάστηκαν από το Στρατοδικείο στην Πύλο ο Μητροπέτροβας και ο Τσαμαλής. Ο Τσαμαλής εκτελέστηκε αμέσως όπως και ο Γκρίτζαλης: μόνο ο Μητροπέτροβας πήρε χάρη λόγω της ηλικίας του. Οι υπόλοιποι επαναστάτες καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές κάθειρξης.

Τα δραματικά γεγονότα της Μεσσηνιακής εξέγερσης του 1834 δεν ήταν οδυνηρά μόνο για τους άμεσους πρωταγωνιστές τους. Συνετέλεσαν επίσης στο να συκοφαντηθούν γενικότερα οι Ντρέδες (Αρβανίτες Έλληνες από την περιοχή της Β. Ηπείρου, μία από τις φάρες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα στα τέλη του 14ου αιώνα, οι οποίοι θεωρούσαν πως κατάγονταν από τους Δωριείς) και να αποσιωπηθεί η δράση και η συνεισφορά τους σε 36 μάχες στην επανάσταση του 1821 από τους μετέπειτα ιστορικούς.

Ο Μητροπέτροβας πέθανε πλήρης ημερών (κατά κάποιους είχε περάσει τα εκατό, αλλά μάλλον ήταν 93) στις 12 Μαρτίου του 1838 στη Μέλπεια που είχε αποτραβηχτεί για να περάσει ειρηνικά τα τελευταία χρόνια της πολυτάραχης ζωής του, αφήνοντας στη ζωή δύο γιους, τον Αντώνιο (1775-1855) και τον Πέτρο.

Προτομή του βρίσκεται στην πλατεία Άρεως της Τρίπολης.

Αιώνιο μνημείο αποτελούν τα ταμπούρια του Μητροπέτροβα και των Γαραντσαίων στο Βαλτέτσι, μιας και ήταν αυτά που άντεξαν τις συνεχείς και λυσσώδεις επιθέσεις του τούρκικου ιππικού.

Το καλοκαίρι του 2020 κατετέθη πρόταση από την Ομοσπονδία Συλλόγων Χωριών Ορεινής Μεσσηνίας «Ο Επικούριος Απόλλων» στο δήμο Οιχαλίας για την απαλλοτρίωση των οικιών του Μητροπέτροβα και του Γιαννάκη Γκρίτζαλη.

 

 

r